ΤΜΗΜΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ: «Τα μνημόνια μας γυρίζουν πίσω στο σπίτι και μας σπρώχνουν στον κοινωνικό αποκλεισμό»

    Στην Ελλάδα των μνημονιακών πολιτικών υπάρχουν άπειρα κοινωνικά προβλήματα που ροκανίζουν και ταλαιπωρούν ευαίσθητες και εύθραυστες κοινωνικές ομάδες, μεταξύ των οποίων και τις γυναίκες. Στο χώρο της παραγωγής, στο χώρο της δουλειάς, στο χώρο της καθημερινότητας οι γυναίκες βιώνουν ανασφάλειες, πιέσεις, αβεβαιότητες για το παρόν και για το μέλλον τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τα δικαιώματά τους υπονομεύονται έως και αίρονται. Ο αυτοπροσδιορισμός των γυναικών και η κοινωνική επιβεβαίωση τους συνδέεται στενά και προϋποθέτει την πάλη ενάντια σ΄ όλα όσα κατέστησαν την κοινωνία μας  κοινωνία νεοφιλελεύθερης ζούγκλας με  κραυγαλέα δείγματα ταξικής ανισότητας και μέσα σε αυτά τα πλαίσια μεγάλης ανισότητας των γυναικών.

   Στις μέρες μας οι γυναίκες όλων των ηλικιών, που αποτελούν το μισό και περισσότερο του ελληνικού πληθυσμού, καλούνται να αγωνιστούν για να υπερασπίσουν το δημόσιο χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, της υγείας και παιδείας, το δικαίωμα ίσης πρόσβασης στην εργασία. Είναι ανάγκη να βρεθούν  στην πρώτη γραμμή του αγώνα σε μια καινούργια βάση συνεργασίας  με τους άντρες για να ανατρέψουν τη ζοφερή πραγματικότητα των περικοπών  στην υγεία, την πρόνοια, την εκπαίδευση, στις συντάξεις, τον πολιτισμό και σε άλλους τομείς. Να παλέψουν ακόμη ενάντια στη χειρότερη προοπτική του οριστικού αποκλεισμού από την πρόσβαση σ΄ αυτά..

   Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν ίσως οι υποστηρικτικές υποδομές προς την οικογένεια που σήμερα δοκιμάζονται σκληρά, υπονομεύονται και τελικά οδηγούνται σε κατάργηση. Στην Καρδίτσα απειλούνται το κέντρο γυναικών, οι Ορίζοντες και άλλες δομές του δήμου).

   Οι γυναίκες καλούνται να παλέψουν αβοήθητες μέσα στην οικογένεια επωμιζόμενες το συντριπτικό βάρος της «άτυπης φροντίδας», επειδή στο στόχαστρο της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, στην εποχή της κρίσης του χρέους, έχει μπει για τα καλά, ό,τι απέμεινε  από το Κράτος Πρόνοιας. Τα καθήκοντα κοινής ωφέλειας που είχε αναλάβει το κράτος απέναντι στους πολίτες/σες τα φορτώνει -και πάλι- στην οικογένεια. Οι γυναίκες φορτώνονται σχεδόν αποκλειστικά, την φροντίδα των αρρώστων, των μικρών παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, ακόμα και των αναξιοπαθούντων νέων και ανέργων. Στο όνομα της «οικογενειακής αλληλεγγύης» δουλεύουν να υποκαταστήσουν - ή μάλλον να αντικαταστήσουν -το Κράτος Πρόνοιας και ένα μέρος της περίθαλψης, μόνες στο σπίτι και στη φτώχεια.

   Στη σωματική κούραση αθροίζονται και οι ψυχολογικές ευθύνες και πιέσεις που υφίστανται, καθώς στηρίζουν τους αρρώστους στον αγώνα τους για ζωή, χωρίς να έχουν τα μέσα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κούραση, πόνο, ψυχική φθορά, πρόωρα γηρατειά, ατέλειωτη απλήρωτη εργασία, ενοχές, ντροπή και πρόσθετα έξοδα…

  Κι όλα αυτά, χωρίς αμοιβή, χωρίς καν να τους αναγνωρίζεται αυτή η απλήρωτη εργασία, μια εργασία ουσιαστική για την ζωή του πληθυσμού που εξασφαλίζει ό,τι απόμεινε από το κοινωνικό ιστό και πραγματικά μια εργασία αστρονομικής αξίας...

   Τα τεράστια ποσά που εξοικονομούνται από αυτή την τυπικά νεοφιλελεύθερη επιχείρηση, πηγαίνουν απευθείας στην αποπληρωμή του χρέους. Κάτι που θα μπορούσαμε δίκαια να αποκαλέσουμε… η μεγαλύτερη ληστεία του αιώνα!

Είναι καιρός λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μνημόνια και αυτοί που τα εφαρμόζουν μας γυρίζουν πίσω στο σπίτι, μας σπρώχνουν στον κοινωνικό αποκλεισμό, μας αποτελειώνουν!

Αυτό δεν το δεχόμαστε!

   Ο αγώνας για την ανατροπή τους είναι μονόδρομος και θα κερδηθεί μόνο με αγώνα,  αλληλεγγύη και συντροφικότητα.