Προοδευτικός ριζοσπαστισμός

το άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Αλήθεια" της Καρδίτσας (24/5/2012)

   Η σημερινή κατάσταση της χώρας οδηγεί όλους σε μία σκέψη περί ριζικής αναδιάρθρωσης του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική. Κάτι πρέπει να αλλάξει άμεσα και αυτό είναι προφανές. Δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε ωσάν να μην συμβαίνει τίποτα, όπως πορευόμασταν επί δεκαετίες ολόκληρες. Άρα δεν θα μπορούσαμε και δεν θα θέλαμε, (τουλάχιστον προσωπικά δεν θα ήθελα) να επιστρέψουμε και σε μία πρότερη χρονική στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας είτε αυτή είναι το 2008 είτε το 1981. Το παρόν, άλλωστε, είναι δημιούργημα του παρελθόντος και άρα η επιστροφή σε μία πρότερη χρονική στιγμή δεν μπορεί παρά να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη και τις ίδιες παραλήψεις.

    Η κοινή πολιτική λογική επιβάλλει μία νέα, ριζοσπαστική θα έλεγα, κυβερνητική αντίληψη. Σε αυτό λίγο πολύ θα συμφωνήσουμε όλοι. Εκεί που μπορεί να διαφωνήσουμε είναι στο πρόσημο. Αν δηλαδή αυτός ο ριζοσπαστισμός θα έχει προοδευτικό ή συντηρητικό πρόσημο. Προσωπικά δεν θα μπω σε αυτήν την αντιπαράθεση, τουλάχιστον όχι τώρα. Για μένα τα διλήμματα προοδευτικότητας και συντηρητισμού έχουν λυθεί υπέρ της προόδου εδώ και πολλά χρόνια. Το ζήτημα δεν είναι εκεί. Αυτό που πρέπει να ορίσουμε, τουλάχιστον όσοι τοποθετούμαστε στον προοδευτικό χώρο, είναι το τι σημαίνει ο ριζοσπαστισμός και δη ο προοδευτικός ριζοσπαστισμός σήμερα.

    Κατ εμέ σημαίνει ότι πρέπει να σπάσουμε παγιωμένες αντιλήψεις που δεν αφήνουν την κοινωνία να ευημερήσει. Ρουσφέτια, μίζες, στείρα γραφειοκρατεία, άσκοπες απαγορεύσεις και περιορισμοί, κρατική αναλγησία, έλλειψη έρευνας και ανάπτυξης, έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και πολιτισμού, δημαγωγία, έλλειψη ποιότητας σε προϊόντα και (κυρίως) σε συμπεριφορές, στρεβλή και κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, έλλειψη εξωστρέφειας και εξαγωγών, έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης και κράτους δικαίου, έλλειψη ορθολογισμού στον δημόσιο βίο, έλλειψη σχεδιασμού σε όλους τους τομείς και τέλος έλλειψη ουσιαστικού πατριωτισμού. Όλα αυτά είναι ζητήματα με τα οποία η αριστερά οφείλει να ασχοληθεί ουσιαστικά και κυρίως να τα επιλύσει. Εδώ που φτάσαμε άλλωστε ας μην κοροϊδευόμαστε, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και όχι οι όποιες καλές ή αγνές προθέσεις δηλώνει κανείς ότι έχει.

    Όλα τα παραπάνω λοιπόν είναι οι ουσιαστικές και σοβαρές προκλήσεις της προοδευτικής παράταξης. Όλα συν ένα. Την εφαρμογή τους στην πράξη. Εννοώ ότι όλα αυτά δεν μπορούν να μένουν άλλο στα λόγια. Πρέπει να γίνουν επιτέλους πραγματικά. Αυτό είναι το ριζοσπαστικό σήμερα. Δεν είναι ούτε τα γκουλάγκ ούτε ο προστατευτισμός, ούτε ο απόλυτος κρατισμός ούτε φυσικά η απομόνωση. Αυτά ανήκουν στο χθες. Αν κάποιοι τα νοσταλγούν θα πρέπει να κάτσουν και να σκεφτούν μήπως αυτό σημαίνει συντήρηση και οπισθοδρόμηση. Για μένα η πρόοδος βρίσκεται στον σεβασμό της προσωπικότητας του κάθε πολίτη χωριστά. Και για να γίνει αυτό απαιτείται ένα σύγχρονο, ισχυρό, δίκαιο και διακριτικό κράτος που θα λειτουργεί ως οργανωτής και εγγυητής των όρων με τους οποίους πορεύεται η κοινωνία και η οικονομία. Ένα κράτος που θα ορίζει ένα πλαίσιο δικαιοσύνης και σεβασμού του πιο αδύναμου αλλά και δημιουργίας προοπτικών ορθής ανάπτυξης για το δημιουργικό εκείνο κομμάτι της κοινωνίας που επιθυμεί να πάει ένα βήμα παραπέρα επιχειρώντας και συνεισφέροντας μ' αυτόν τον τρόπο στην κοινωνία με θέσεις εργασίας, πόρους και κοινωνική συνοχή.

    Αν κάποιος πραγματικά πιστεύει στην ουσιαστική προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου δεν έχει παρά να βρει τρόπους και συνεργασίες προκειμένου να κυβερνήσει κι εκεί να κάνει πράξη όλα όσα (λέει ότι) πρεσβεύει. Τον ριζοσπαστισμό κατά συνέπεια, δεν αρκεί να τον έχει κανείς στον τίτλο του κόμματός του ούτε να τον κάνει σημαία του. Αν τον έχει καλώς τον έχει. Απλά η μπάλα παίζεται στο γήπεδο και όχι στην κερκίδα. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.