Στοχασμοί παλιότερης εποχής

Αναδημοσίευση από το αρχείο Εφημερίδων Τρικαλινού Τύπου

(A. ΕN. Ι. G .D. E. T. A. P. F. P. Ο.)   04.04.98   Art. NR.  25   67   04/98  D

 

Η σφύρα, ο άκμονας, το μέταλλο και ο σιδεράς

Του Βάγιου Φασούλα

Μ

ια φορά κι ένα καιρό ήταν στην…, αλλά όχι. Ας μην αρχίσουμε έτσι που μοιάζει με παραμύθι. Είναι παραμύθι και, πιστεύουμε, πολύς κόσμος να νοσταλγεί την παλιά εποχή των παραμυθιών με τους μάγους, δράκους, τέρατα, αλχημιστές, νεράιδες, σπαθιά και βασιλιάδες και άλλα πολλά που, δυστυχώς, διαμορφωμένα, έφτασαν στις μέρες μας. Ίσως, λοιπόν, πούμε ένα παραμύθι μια άλλη φορά. Και θα είναι προτιμότερο αφού ως τώρα όλα τα έχουμε πει και επισημάνει με ποικιλόμορφους και καλοπροαίρετους τρόπους σεβόμενοι πάντα τη δεοντολογία και πνίγοντας μέσα μας την αγανάκτηση και την αηδία. Έτσι χάρη στη δεοντολογία την οποία πάντα προσπαθούμε να την ακολουθούμε και να την υπηρετούμε σωστά, "συγκινημένοι" απ' την ανάμνηση των παραμυθιών, θα ακολουθήσουμε μια άλλη οδό μετατρέποντας ορισμένα πράγματα σε…πράγματα για να δούμε αν και πόσο οι προαναφερόμενοι και μετατιθέμενοι δράκοι στις μέρες μας, έχουν κατασπαράξει τις τσίπες των ανθρώπινων ευαισθησιών μεταβάλλοντας έτσι τη ζωή μας σε ζωή ζούγκλας. (Θυμίζουμε την τελευταία "αναπροσαρμογή" της δραχμής, την αναμενόμενη αύξηση του πληθωρισμού, τους πασοκικούς σεισμούς στη δομή και οργάνωσή του, τους αυξανόμενους ανθρώπινους ποταμούς διαμαρτυριών, τα φιλελεύθερα άλματα της Ν.Δ. που ξεχωρίζουν από έλλειψη σοβαρότητας και πολιτικής ευθύνης, τη σιγή της Αριστεράς, την εγκατάλειψη της "Κεντροαριστεράς" και δημιουργία μιας "Κεντροδεξιάς",  τα υπέρ-διογκωμένα προβλήματα της Ο.Α. με τα ανάρμοστα πετάγματά της και ανώμαλα προσγειώματά της όπου κάτω απ' τα μεγάλα της φτερά κρύβει την πασοκική νομενκλατούρα, τα …εξωτερικά μας και βεβαίως την έξαρση της εγκληματικότητας των τελευταίων ημερών, όλα αυτά μαζί πιστοποιούν δυο και μόνο πράγματα: τη μη ύπαρξη ελληνικού κράτους και τη δημιουργία μιας εκσυγχρονισμένης ζούγκλας.)

Ε

μείς, λοιπόν, οι Έλληνες, από μια άλλη χώρα, τη Γερμανία, (κι είμαστε αναπόσπαστο τμήμα της μητροπολιτικής Ελλάδας και δεμένο με τους αγώνες των ντόπιων Ελλήνων) που θυμίζει με το δικό της τρόπο έναν παραμυθένιο παράδεισο χωρίς να της λείπουν τα απαραίτητα στοιχειά που ρυθμίζουν τη "σωστή" λειτουργία και ισορροπία όχι μόνο του λαού της, αλλά και των άλλων της Ευρώπης, θυμίζουμε και λέμε :Κάθε φορά στην καθημερινή μας ζωή αν ανοίξουμε το ημερολόγιο των τελευταίων ετών, θα δούμε τη  Γερμανία, σε κάθε μέρα της και με βραχυκυκλωμένες συχνότητες, να "διατρανώνει" διάφορα "επιτεύγματα" αφήνοντας και ζωγραφιές και απόηχους να φτάνουν στα μάτια μας και στ' αφτιά μας έτσι που να αναρωτιόμαστε, πόση μεγάλη εμβέλεια να έχουν τάχα οι δικοί μας δέκτες-στην Ελλάδα- όταν μπορούν και απορροφούν όλα τους τα "εκσυγχρονιστικά" κύματα;

Ν

α πούμε, λοιπόν, μια μικρή ιστορία που μοιάζει με εκσυγχρονιστικό παραμύθι (να ξεκουράσουμε λίγο τους οφθαλμούς και το πνεύμα μας) και να πούμε σε όσους δεν ξέρουν από μέταλλα τούτα: Μεταξύ σφύρας και άκμονος υπάρχει το μέταλλο. Όπως και να’ χει το πράγμα το μέταλλο χτυπιέται με μια σφυριά δυο φορές. Μια από πάνω και μια από κάτω. Και μένει εκεί, στο αμόνι, περιμένοντας την επόμενη σφυριά χωρίς να προλαβαίνει να παίρνει ανάσα. Και τα χτυπήματα εξακολουθούν να πέφτουν με πείσμα και το μέταλλο να μην παίρνει τη μορφή που θέλει ο σιδεράς ή να την παίρνει πολύ αργά και αλλιώς. Κι αυτό γιατί άπειρος και άτριφτος καθώς είναι, ο "γύφτος" (έτσι τον ξέρουν πολύ και έτσι τον θέλουν), ο οποίος στην προσπάθειά του να μετατρέψει τα σιδερικά σε "θαύματα", δεν έχει καταφέρει να εξοικειωθεί με τα μέταλλα, ούτε τη φωτιά να ταίζει ξέρει καλά και σωστά, ούτε και τα μέταλλα μπορεί να τα πιάσει όπως πρέπει. Έτσι χτυπά, χτυπά, αλλά στην ουσία χτυπά τα ίδια του τα χέρια, κρύβει τα νεύρα του στον ψευτοεγωισμό του, σκουπίζει τον ιδρώτα του, θυμάται τους αλχημιστές θαυματοποιούς, βρίζει και φτύνει τα χέρια του και ξαναρχίζει το χτύπημα. Τίποτα. Τα μέταλλα που πρόκειται να γίνουν σιδερικά για διάφορες χρήσεις μεταξύ και πέταλα για να πεταλώσει άλογα και μουλάρια, δεν γίνονται όπως εκείνος θέλει. Έτσι τα παράτησε και έσπευσε σε γείτονες να τους συμβουλευτεί και να μάθει επί τέλους τι κάνουν αυτοί με τα σιδερικά τους όταν δεν παίρνουν τη μορφή. Και εκείνοι, έχοντας μεγάλη πείρα λόγου παραγωγής σιδήρου, του είπαν κάποια μυστικά. Άκουσε τη συνταγή τους και ξεκίνησε αλλιώς...

Μ

εταξύ κράτους και λαού υπάρχει και μια γέφυρα. Υπήρχε αυτή η γέφυρα που κατά καιρούς άλλαζε μορφή και διάφοροι αρχιτέκτονες προσπάθησαν άλλοτε να την επισκευάσουν και άλλοτε να την γκρεμίσουν και να την ξαναφτιάξουν. Ο "ατίθασος" ποταμός ήταν αυτός που κάθε φορά τους χάλαγε και τους χαλά τα σχέδια αυτών των αρχιτεκτόνων. Και εκτός αυτών, βεβαίως υπάρχουν και άλλα πράγματα που κάνουν αυτή τη γέφυρα να σταματά στις όχθες του ποταμού έτσι που, είτε κυλά ομαλά και ακίνδυνα είτε μουγκρίζει και αφηνιάζει παρασύροντας ό, τι βρει μπροστά του, η γέφυρα να μένει γέφυρα.

Αυτή ήταν η τέχνη που αποκαλύφτηκε στο σιδερά μας από άλλους σιδεράδες, έλυσε κάποια προβλήματα ως προς τη χρήση των χτυπημάτων και κατασκευής μετάλλων, δεν μπόρεσε όμως να σταθεροποιήσει τη γέφυρα η οποία τρέμει στο πέρασμα του οργισμένου ποταμού και όχι μόνο. Και άλλοι … υποσιδεράδες, μερικοί εξ' αυτών, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να πεισθούν στις συνταγές του σιδερά ότι μπορεί να κρατηθεί μια γέφυρα πάνω στην άμμο, αλλά αρχίζουν τους διαξιφισμούς που φτάνουν σε συγκρούσεις και με τον αρχιμάστορα-σιδερά και με τους άλλους συνεργάτες του.

Για να τελειώνουμε με τις μεταφορές τις οποίες πήραμε απ' τον κόσμο των παραμυθιών, από πατροπαράδοτα παραδείγματα και λαϊκές παροιμίες και φτάνοντας σε ένα μόνο σημείο, να πούμε ότι η οργή του λαού, δεν είναι αδικαιολόγητη. Όλοι μας θέλουμε την Ε.Ε. και εμείς οι έλληνες του εξωτερικού για πολλούς λόγους, ακόμα περισσότερο. Ζούμε όμως την έξαρση των ιδιωτικοποιήσεων και αποκρατικοποιήσεων και είμαστε γνώστες τι σημαίνει αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Γερμανία ούτε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης και το κεφάλαιο δεν γνωρίζει και δεν καταλαβαίνει από Τίποτα. Άλλο πράγμα να το δεχτείς σαν αναγκαίο κακό και άλλο πράγμα να το δεχτείς μοναδικό αφέντη παντού και σ' όλα. Εκείνο που λείπει απ' την Ελλάδα είναι μόνο ένα πράγμα. Και αυτό δεν είναι ο θεός-κεφάλαιο που τα καταβροχθίζει όλα και που η Ν. Δ. στην προκριμένη περίπτωση κάνει όντως έναν μεγάλο αγώνα να πείσει τους πάντες. Νομίζουμε ότι ο συντηρητισμός, με την ιδεολογική έννοια, εδώ κάπου παρατραβιέται. Οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες έχουν τρόπους να "ζήσουν". Και δεν καταλαβαίνουμε γιατί τους έχει ανοίξει τόσο πολύ η όρεξη να ξεπουπουλιάσουν την Ο.Α. και να την κατασπαράξουν. Ποιον ή ποιους εν πάση περιπτώσει εξυπηρετεί πέρα απ' το κεφάλαιο η Ν.Δ.; Το λαό; Εκείνο που κατά τη γνώμη μας πρέπει να γίνει στην Ο.Α. είναι το νοικοκύρεμα και η εξαφάνιση της μαύρης τρύπας που καταβροχθίζει ανελέητα τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και που την ευθύνη την έχει το κυβερνών κόμμα και που τώρα την φορτώνετε ο εκσυγχρονιστής σιδεράς, χωρίς βέβαια να απαλλάσσετε η Ν. Δ. Η νομενκλατούρα, δυστυχώς,  προϋπήρχε. Απλά το Πα.Σο.Κ. την.. διεύρυνε.

Τέλος εκείνο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι τούτο. Συνέχεια επικαλείται ο κ. Σημίτης το λαό που τον ψήφισε και τον έκανε κόμμα εξουσίας. Τώρα ποιον λαό εννοεί, εμείς πράγματι δεν καταλαβαίνουμε. Μήπως αυτόν τον λαό που τον βλέπουμε κάθε μέρα στους δρόμους, στα αεροδρόμια, στη ύπαιθρο και μαζί μ' αυτόν το λαό βλέπουμε και τον άλλο που ταλαιπωρείται με χίλιους δυο τρόπους; Αυτός  ο λαός ψήφισε τον κ. Σημίτη και σ' αυτόν το λαό είχε πει αυτά που τώρα κάνει; Ή δεν έχει κατανοήσει ακόμη ότι το μέταλλο για να το χτυπήσει σωστά, να το δώσει μορφή και να σταθεροποιήσει τη γέφυρά του, πρέπει μαζί του, πρώτα και παν απ' όλα, να εξοικειωθεί. Το έχει καταφέρει αυτό ο κ. πρωθυπουργός που να του επιτρέπει να μιλά συνεχώς επικαλούμενος το λαό; Η αλήθεια που θα βγει σε λίγες μέρες θα δώσει την απάντησή της. Και όσο τα φτερά της Ο.Α. εξακολουθούν και υπάρχουν ανοιχτά, όσοι προτίθενται να της τα κόψουν, ας τρέψουν κάτω απ' τον ίσκιο της και ας γίνουν για μια στιγμή στοχαστές. Πιστεύουμε πως θα τους βοηθήσει.

 

Γερμανία  04.04.1998