Αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει o  Π. Ρέππας


Αυτή την φορά θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, όχι βέβαια γιατί με γοήτεψε ο
πολιτικός λόγος του Αλέξη και της παρέας του, αλλά για να τους δω, να
τρέχουν, όταν θα τους κυνηγάνε εκείνοι που τους πίστεψαν (και φυσικά
θα απογοητευτούν). Βέβαια υπάρχει και ένας σημαντικότερος λόγος· ο
λαός έχει φρέσκα στην μνήμη του τα κατορθώματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,
αν σε αυτά προστεθεί και η αριστερή εμπειρία και με τις αθροιστικές
συνέπειες αυτών των τραυματικών εμπειριών, ίσως καταλάβει, ότι δεν
πρέπει να αφήνει την τύχη του σε οποιονδήποτε μεσσία. Ισως τότε
καταλάβει, ότι η τιμή να είσαι πολίτης, συνεπάγεται την άμεση
συμμετοχή στην λήψη (και εκτέλεση) των αποφάσεων. Ισως τότε
αποφασίσει, να απαιτεί ουσιαστικές προεκλογικές δεσμεύσεις και όχι
γενικολογίες, που θα ανατραπούν στην πράξη. Κάθε υποψήφιος για
οποιοδήποτε αιρετό αξίωμα, οφείλει να αποσαφηνίζει απόλυτα και μέχρι
κεραίας το πρόγραμμα του και να κρίνεται για αυτό (και την αξιοπιστία
του φυσικά).
    Αν το πρόγραμμα δεν είναι αρκετό και πρέπει (σίγουρα) να κριθεί
και η αξιοπιστία αυτού που το πρεσβεύει, πως είναι δυνατόν, να
κρίνονται ως αξιόπιστοι, εκείνοι που δεν έχουν καν πρόγραμμα;
Προσπαθούν τώρα να φτιάξουν στο πόδι ένα πρόγραμμα, για να μας
πείσουν, ότι έχουν λύσεις και το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας
ξεφουρνίζουν ασυνάρτητες αρλούμπες. Είναι χειρότεροι από τους άλλους;
Ούτε στο ελάχιστο (γι αυτό και θα τους ψηφίσω χωρίς ενδοιασμούς). Ολοι
την ίδια παρασιτική καφρίλα αποπνέουν· όλοι τους έχουν βρεί για πάρτη
τους τον μήνα που τρέφει τους εννιά και απολαμβάνουν την ντόλτσε βίτα
τους στου κασίδη το κεφάλι.
    Γιατί δεν φτιάχτηκε κυβέρνηση; Γιατί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η ΔΗΜΑΡ
είχαν πραγματικό πρόγραμμα να αντιπαραβάλουν στο μνημόνιο και να
θέσουν τους άλλους προ των ευθυνών τους. Ετσι επέτρεψαν στην ΝΔ και το
ΠΑΣΟΚ να κάνουν (τζάμπα) επίδειξη διαλλακτικότητας και υπευθυνότητας
και απεμπόλησαν για την πατρίδα μία ευκαιρία. Η ευκαιρία ήταν μία
κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στην οποία θα μοιράζονταν ρόλοι του καλού
και του κακού για κάθε περίπτωση. Π.χ. απέναντι στην ΕΕ και τους
πιστωτές ό «κακός» θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στα Σκόπια ο «κακός» θα
ήταν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και η ΝΔ και πάει λέγοντας. Αν παίζαμε
σωστά το παιχνίδι αυτό, θα σημειώναμε κάποιες εύκολες επιτυχίες, που
θα βοηθούσαν στον αγώνα που πρέπει να κάνουμε, για να σταθούμε όρθιοι.
Επίσης μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα είχε το ηθικό κύρος να
περιορίσει το γραφειοκρατικό μανδαρινάτο.
    Ετσι κι αλλιώς κανένας δεν έχει πρόγραμμα (για να το κρίνουμε ως
καλό ή κακό)· έτσι κι αλλιώς του «βλέποντας και κάνοντας» είναι όλοι·
γιατί στράβωσε η δουλειά; Δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι η κυβέρνηση
εθνικής ενότητας είναι η μόνη, που θα μετρήσει στο εξωτερικό; Αυτοί
που μυρίζουν τα νύχια τους και αποφαίνονται, τι ήθελε να πει ο λαός
δια της ψήφου, δεν μπορούν να δουν, ότι ο λαός μοίρασε την ψήφο σε
πολλούς; Αυτό από μόνο του δεν επιβάλλει την εθνική συνεννόηση;
    Στην περίπτωση αυτή, μόνο το ΠΑΣΟΚ έδειξε να αντιλαμβάνεται, ότι
δεν πήρε την πλειοψηφεία και έτσι με προσποιητή βέβαια ταπεινότητα
έριξε την πεπονόφλουδα «εμείς έναν όρο βάζουμε μόνο: να μην μπει σε
κίνδυνο η Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας»… Μα είναι δυνατόν να μην θέτουμε
έστω ως διαπραγματευτικό χαρτί την πιθανότητα να τα χαλάσουμε και να
περιμένουμε την παραμικρή βελτίωση στο μνημόνιο; Με την διπλωματία του
«γιές μεν» θα διαπραγματευτούμε; Αυτή η «στήριξη» φυσικά και είναι μια
απλή τρικλοποδιά και δικαίως την απορρίπτει ο Τσίπρας. Όμως ο ίδιος
αντιπροτείνει αοριστολογίες και απλά την καταγγελία, ή έστω την σκληρή
διαπραγμάτευση στα πλαίσια όμως απροσδιόριστης στόχευσης και παντελώς
ανύπαρκτου σχεδίου για την οικονομία. Δηλαδή δεν έχουμε τίποτα έτοιμο,
ώστε να μπορούμε να πούμε στους Ευρωπαίους «αυτό είναι το σχέδιο μας
κι άμα σας αρέσει». Το μόνο που τους λέει ο Τσίπρας (και οι άλλοι
αντιμνημονιακοί) είναι ότι θα ακυρώσουμε τις συμφωνίες !! Ακόμη κι αν
δεν είχαμε να απαντήσουμε στην ΕΕ και την διεθνή κοινότητα, δεν έπρεπε
να υπάρχει πλήρες σχέδιο από κάθε έναν από τους διεκδικητές της
εξουσίας; Μάλιστα, όπως ήλθαν τα πράγματα, δεν έπρεπε να υπάρχει
σχέδιο για κάθε περίπτωση; (παραμονής, ή όχι στην ευρωζώνη). Κι όμως
είναι τέτοια η πνευματική τεμπελιά, που δέρνει όλους τους μνηστήρες
της εξουσίας, που τα αφήνουν όλα για μετά την ανάληψη καθηκόντων.
    Ποια ήταν η συζήτηση για τον σχηματισμό κυβέρνησης (και ακολούθως
για τις νέες εκλογές); Ο ένας απορρίπτει τους τίτλους του άλλου, είτε
διότι διαφωνεί με τον τίτλο και μόνο, είτε γιατί εκτός από τον τίτλο
δεν βλέπει τίποτε άλλο στο πρόγραμμα του άλλου, αλλά κάνει, ότι δεν
βλέπει, ότι και το δικό του «πρόγραμμα» σκέτοι τίτλοι και συνθήματα
είναι. Κι αντί να κάτσουν έστω τώρα, να προσπαθήσουν να φτιάξουν έστω
ένα σοβαρό περίγραμμα, διαγκωνίζονται στις τηλεοράσεις, για το ποιος
θα μας πρήξει περισσότερο με τις παπάρες του.
    Εχουν καταντήσει τόσο γελοίοι, που δεν μπορούν καν να
προσδιορίσουν τις διαφωνίες τους, απαγγέλλοντας ξανά και ξανά ο
καθένας το δικό του παραμυθάκι. Π.χ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην φρασεολογία του
χρησιμοποίησε την λέξη «καταγγελία», εννοώντας, όπως δείχνουν τα
πράγματα, σκληρή διαπραγμάτευση με την απειλή ενδεχομένως της
καταγγελίας του μνημονίου (πράγμα που είναι και σωστό). Βέβαια εμμένει
στον όρο «καταγγελία» και «ακύρωση» του μνημονίου, αλλά είναι
προφανές, ότι με την σκληρή έστω διαπραγμάτευση θα προκύψει μία νέα
συμφωνία, που δεν θα λέγεται βέβαια «μνημόνιο», αλλά δεν θα ακυρώνει
το χρέος. Μέχρι σήμερα όλοι τους παίζουν με τις λέξεις σχετικά με αυτό
κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως ρηξικέλευθο αντιευρωπαϊστή. Δηλαδή και ο
ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί παραπλανητική ορολογία και οι άλλοι έχουν κολλήσει
σε αυτήν λες και εκείνοι δεν κάνουν τέτοια… Κατάφεραν και βρήκαν
διαφωνία εκεί που δεν είχαν !! Ολοι τους για επαναδιαπραγμάτευση
μιλάνε, χωρίς κανείς τους να εξειδικεύσει περισσότερο κι όμως
κατέληξαν στο ότι διαφωνούν !!!
    Χαρακτηριστική αυτής της απροθυμίας συνεννόησης και ανάληψης
κυβερνητικών βαρών και κυρίως της παντελούς απουσίας προγράμματος,
είναι η άρνηση της ΔΗΜΑΡ να αναλάβει εκείνη τον αριστερό πόλο σε μία
κυβέρνηση των τριών, γιατί όπως είπε, χωρίς τον «ανεύθυνο» (κατά την
άποψη τους) ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση αυτή δεν θα είναι επαρκώς
αριστερόστροφη !! Μα αν είχε πρόγραμμα, θα έλεγε «αν θέλετε την
συμμετοχή μου, θα ακολουθήσουμε αυτό το πρόγραμμα»· αν εκείνοι
δέχονταν με δημόσιες δηλώσεις, τι τον ήθελε ντε και καλά τον
«ανεύθυνο» ΣΥΡΙΖΑ; Πρόβαλε το πρόγραμμα της η ΔΗΜΑΡ και της είπαν οι
άλλοι όχι; Αντίθετα πρόβαλλε ως απαίτηση την συμμετοχή εκείνου, με τον
οποίο δεν θέλει καμία συνεργασία !!!
    Αν για τον Κουβέλη έχω βγάλει τα συμπεράσματα μου, για τον Τσίπρα
δεν μπορώ να καταλάβω· δείχνει να θέλει την εξουσία, αλλά από την
άλλη, ακόμη και τώρα δεν έχει μεριμνήσει να αλλάξει το καταστατικό του
ΣΥΡΙΖΑ, ούτως ώστε να οικειοποιηθεί τις 50 έδρες, που παίρνει το πρώτο
κόμμα. Άλλη μία ένδειξη της προχειρότητας και της ανοργανωσιάς, ή της
επιμονής στον εύκολο ρόλο της αντιπολίτευσης; Παρά λίγο θα ήταν πρώτο
κόμμα και θα έχανε τις έδρες, επειδή κατά το καταστατικό του είναι
συνασπισμός κομμάτων και όχι ένα ενιαίο κόμμα!! Στις επόμενες εκλογές
μάλλον θα είναι πρώτο κόμμα· θα φροντίσει να αλλάξει το καταστατικό
του έγκαιρα, ή πάλι θα καταγγέλλει το εκλογικό σύστημα, που του
στέρησε την δυνατότητα να μας «σώσει»;
    Αν δεν του αρέσει το εκλογικό σύστημα, ας πάρει την εξουσία, για
να το αλλάξει, γιατί προς το παρόν τα κόμματα που λένε ότι θέλουν την
απλή αναλογική, απλά την δυσφημίζουν με την άκαμπτη και αδιάλλακτη
στάση τους. Η απλή αναλογική είναι δικαίωμα, που γεννά υποχρεώσεις· με
τα σημερινά μυαλά του πολιτικού κόσμου είναι ένα ακόμη εμπόδιο για την
διακυβέρνηση του τόπου.
    Γιατί λοιπόν θα ψηφίσω κάποιους που θεωρώ ανεπαρκείς; Πρώτον·
γιατί δεν θα στερήσω αυτήν την ψήφο από κάποιον άλλο, που την αξίζει.
Εναντι εκείνων που αποποιήθηκαν την εξουσία, οφείλω να υποστηρίξω
αυτόν που την επιδιώκει, γιατί θεωρώ λιγότερο ηθικό το βόλεμα στην
αντιπολίτευση. Δεύτερον· θεωρώ την σκληρή διαπραγμάτευση όχι μόνο πιο
αξιοπρεπή για την Ελλάδα, αλλά και ως μοναδική πιθανότητα
απεγκλωβισμού. Τρίτον· Δεν έχω αμφιβολίες για το που θα καταλήξει ο
εναγκαλισμός με την εξουσία. Ηδη υπάρχει το σπέρμα της αλλοτρίωσης· Ο
ίδιος ο Τσίπρας παρά τα στοιχεία χαρισματικότητας που δείχνει, δεν
παύει να είναι ένας ανεπάγγελτος, λουφαδόρος στον στρατό, με
αγωνιστικές περγαμηνές το «κάτσε καλά Γεράσιμε», μετεωρικός νεαρός,
που επιβλήθηκε λόγω ασυμφωνίας των οπλαρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο
κάποιου εξ αυτών και της υποκριτικής «ανανέωσης», που προβάλει ως
προσωπείο η ηγετική ομάδα, η οποία παραμένει προσκολλημένη στα
προνόμια της και μάλιστα όπως όλοι οι παλαιοκομματικοί μηχανισμοί τα
κληροδοτεί στους γόνους της. Ωστόσο οι άλλοι (διεκδικητές) είναι ήδη
και από καιρό διεφθαρμένοι, χωρίς να έχουν αποδειχτεί τουλάχιστον
ικανοί.
    Βέβαια παρά τα πιθανά πλεονεκτήματα, η πορεία των πραγμάτων είναι
σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Αυτό που κατά κόρον παράγει η Ελλάδα, είναι
οι γραφειοκρατικές τρίχες και ο Αλέξης με την παρέα του δεν μας έχουν
πεί, πως θα γνέσουν μαλλί μ` αυτές. Το πρόβλημα είναι πως κανείς δεν
είναι πρόθυμος να φορτωθεί το κόστος για ένα και πλέον εκατομμύριο
γραφειοκράτες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι είναι
και οι πιο καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι· ούτε η ΕΕ, ούτε το κεφάλαιο,
ούτε βέβαια ο υπόλοιπος λαός. Αρα ή θα αλλάξει η χώρα παραγωγική
κατεύθυνση, ή θα βουλιάξει.
    Η σκληρή διαπραγμάτευση (που πρέπει να κάνουμε) χωρίς την
ταυτόχρονη αντιγραφειοκρατική αναδιάρθρωση της οικονομίας είναι καθαρή
αυτοκτονία. Φυσικά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και θα αναγεννηθεί από
τις στάχτες της· αφού βέβαια γίνει πρώτα στάχτες … Ας συμβάλουμε
λοιπόν (δια της ψήφου μας) όλοι, να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη
μια ώρα αρχήτερα, γιατί και η παράταση της αγωνίας με τα μνημονιακά
κόμματα στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί, αλλά με χειρότερους όρους και
προοπτικές. Είναι προτιμότερο το σοκ της διακοπής της χρηματοδότησης,
από την διαρκή διολίσθηση προς την άβυσσο. Με το σοκ αυτό η
γραφειοκρατική δομή της οικονομίας θα καταρρεύσει από μόνη της. Εξ
ανάγκης η κοινωνία θα στραφεί σε παραγωγικές δραστηριότητες
απαξιώνοντας την δήθεν τελειότητα της οργάνωσης του γραφειοκρατικού
μοντέλου. Αντίθετα η μακρά διολίσθηση από το κακό στο χειρότερο
αποτελεί κίνδυνο αλλοτρίωσης του λαού και εξάπλωσης της διαφθοράς σε
ευρύτατα τμήματα υπαλλήλων και επαγγελματιών.
    Δεν λέω, ότι η θεραπεία του σοκ είναι καλή, αλλά έχουμε να
διαλέξουμε ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο. Το καλό θα ήταν με έναν
μαγικό τρόπο, να βρισκόμασταν στην δημοκρατία των υπεύθυνων πολιτών
που συμμετέχουν και στην λήψη και στην υλοποίηση των αποφάσεων. Σε
αυτήν την περίπτωση θα βρίσκαμε τον τρόπο της ανάκαμψης χωρίς μεγάλες
οδύνες, αλλά προς το παρόν αυτά είναι όνειρα.
    Αν τα καταφέρει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, μην σπεύσει να με ευχαριστήσει·
στην Μέρκελ θα το χρωστάει. Η λυσσασμένη αντίδραση των Γερμανών στην
άνοδο του αποδεικνύει, ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για σκληρή
διαπραγμάτευση, αλλά πραγματικά σκληρή διαπραγμάτευση μπορεί να γίνει
μόνο όταν αποδεικνύεις στον άλλο, ότι μπορείς να ζήσεις και χωρίς
αυτόν (γιατί παράγεις αγαθά κι όχι μπαρμπούτσαλα) διαφορετικά
πρόκειται για αυτοκτονική διαπραγμάτευση.

ΥΓ. Ενδιαφέρουσα η ταύτιση απόψεων του ΚΚΕ με τα κόμματα της
συντήρησης και της αντίδρασης (όπως τα ονομάζει) για το θέμα της
ανευθυνότητας του ΣΥΡΙΖΑ… Ανησυχεί μάλιστα για τις συνέπειες αυτής της
ανευθυνότητας !!! Τι φοβόνται; Μήπως καταρρεύσει το σύστημα; Μπράβο ρε
παιδιά· ούτε ο Καρατζαφέρης δεν ανησυχεί τόσο. Θα πληρωθείτε κι εσείς,
αυτό που σας αξίζει.