“Τέλος αντοχής, τέλος ανοχής… Οι πολιτικές ηγεσίες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων”.

Ο Νίκος Σαλαγιάννης στη Βουλή για το Πολυνομοσχέδιο.

“Τέλος αντοχής, τέλος ανοχής… 
 Οι πολιτικές ηγεσίες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων”.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
επειδή είναι οι στιγμές και κρίσιμες και ιστορικές, θα μιλήσω με κάθε ειλικρίνεια, για το πώς βλέπω το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Να πω εκ των προτέρων, ότι οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σηκώνουμε ένα βάρος ευθύνης τεράστιο και βασανιστικό. Αντιμετωπίζουμε το θυμό, την αγανάκτηση, την οργή των ανθρώπων μας, των δικών μας ανθρώπων, που μας γέννησαν, που μας έφεραν ως εδώ, που μας υποστηρίζουν και που θέλουμε να τους υπερασπιστούμε. Εμείς επιμένουμε για ένα και μόνο λόγο: Γιατί δεν έχουμε το άλλοθι της άγνοιας. Γιατί ξέρουμε ότι τα δύσκολα, τα χειρότερα μπορεί να είναι μπροστά μας. Από μία απλή στάση πληρωμών το Νοέμβριο, μέχρι τα πολύ χειρότερα, μέχρι την πτώχευση της χώρας. Και ποιος θα πληρώσει αυτά τα πολύ χειρότερα; Ο κόσμος που εμείς θέλουμε να υπερασπιστούμε, οι άνθρωποί μας. Προσωπικά, γι’ αυτό επιμένω. Για κανένα άλλο λόγο…
Υπάρχει, όμως, κάτι το δραματικό σε αυτό που κάνουμε. Ξέρουμε ότι και με όλα τα μέτρα που παίρνουμε, υπάρχει πάντα αμφιβολία για το αν θα βγούμε σε ξέφωτο, πόσο γρήγορα και πόσο λιγότερο ή περισσότερο βασανιστικά. Γιατί υπάρχει αυτή η  αμφιβολία;
Κατ’ αρχήν, γιατί το περιβάλλον των εταίρων και φίλων μας είναι μετέωρο και αβέβαιο ακόμα και σήμερα που μιλάμε. Δεν ξέρει κανείς ποια θα είναι η πρόταση για το χρέος μας. Κούρεμα μεγάλο, μικρό; Με ποιους όρους; Μήπως με όρους ακόμα και ταπεινωτικούς; Και πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Πώς είναι σίγουρο ότι ένα μεγάλο κούρεμα, δεν θα καταλήξει τελικά όχι σε ελεγχόμενη, αλλά σε μη ελεγχόμενη χρεοκοπία;
Τεράστιοι οι κίνδυνοι και τεράστιο το βάρος της ευθύνης που σηκώνουμε όλοι και ως Κυβέρνηση και ως πολιτικό σύστημα της χώρας.
Είμαστε σε αμφιβολία και γιατί το σπιράλ του θανάτου «ύφεση – ανεργία – ύφεση» βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Πώς θα αναχαιτιστεί;
Είμαστε αμφίβολοι και γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενα κατάρρευσης του διοικητικού μηχανισμού της χώρας. Δεν το βλέπουμε; Δεν το βλέπουν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις; Δεν το βλέπουν τα κόμματα; Δεν το βλέπουν οι Αρχηγοί; Δεν βλέπουν ότι και οι θεσμοί βρίσκονται σε μια παρακμιακή λειτουργία; Δεν βλέπουν την ανομία; Πώς φαντάζονται ότι όλα αυτά θα αναχαιτιστούν; Και από ποια κυβέρνηση; Ποιο πρόσωπο; Ποιο πολιτικό κόμμα; Ποια πολιτική δύναμη;
Έχουμε πρόβλημα! Το πρόβλημά μας είναι πολύ σοβαρό, θα γίνεται όλο και ποιο επικίνδυνο και δεν μπορεί κανένας να εθελοτυφλεί και να παίζει εν ου παικτοίς…
Όλα αυτά συμπυκνώνονται στην αντίθεση της κοινωνίας. Η κοινωνία είναι απέναντί μας. Σε εμάς, στο κόμμα το δικό μας και στην Κυβέρνησή μας, μπορεί να είναι πιο έντονη σήμερα η αντίδραση, είναι αντίδραση, όμως, προς όλους, προς όλο το πολιτικό σύστημα. Και ας μην ξεγελιέται κανένας.
Η κοινωνία είναι απέναντί μας, γιατί έχασε την εμπιστοσύνη της. Κι έχασε την εμπιστοσύνης της, γιατί χάσαμε εμείς την αξιοπιστία μας απέναντί της. Διαχρονικές οι ευθύνες. Πολύ μεγάλες. Και της προηγούμενης κυβέρνησης που άφησε ένα κράτος μπάχαλο και που άφησε και μία οικονομία  μπάχαλο. Και οι δικές μας ευθύνες, της Κυβέρνησής μας, για το πώς πήραμε την κυβέρνηση, για το τι κάναμε μετά τις εκλογές, πόσο καιρό κάναμε να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε, πώς διαπραγματευτήκαμε. Και όταν τα καταλάβαμε όλα αυτά, γιατί δεν κάναμε μία κυβέρνηση μάχης, με ένα συγκεκριμένο σχέδιο, που θα προωθούσε τις μεγάλες αλλαγές, τις μεγάλες τομές, που θα έπαιρνε έγκαιρα όσα μέτρα χρειάζονταν; Πολλοί από εμάς τα λέγαμε κάθε τόσο, είκοσι μήνες τώρα. Για να αναχαιτίσουμε την πορεία που μας έφτασε ως εδώ. Αυτό θέλαμε. Γι’ αυτό τα λέγαμε. Δεν ήμασταν αντάρτες. Δεν ήμασταν συνωμότες. Αγωνιούσαμε, όπως αγωνιούμε και σήμερα. Μ’ αυτή την αγωνία σας μιλάω και τώρα.
Δεν έγιναν αυτά. Ούτε σε επιλογές, ούτε σε πρόσωπα ούτε με ισχυρή διεύθυνση στο κόμμα και την κυβέρνηση, ούτε σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Τα κάνουμε τώρα, αλλά αργά, επώδυνα και βασανιστικά. Και πέφτουν όλα μαζί, στις πλάτες της κοινωνίας.
Αυτά είναι τα δικά μας λάθη.
Εδώ, λοιπόν, βρισκόμαστε σήμερα.
Στο πολιτικό σύστημα, ποιος δεν καταλαβαίνει σήμερα –και μου είναι ακατανόητο που δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικοί Αρχηγοί, γιατί εμείς εδώ οι Βουλευτές όλων των κομμάτων τα κουβεντιάζουμε ολα αυτά- ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μπορεί να τα αντέξει στο επόμενο διάστημα; Θα υπάρξει πρόβλημα κυβερνησιμότητας στη χώρα, όπως λειτουργεί η διοίκηση, το κράτος, οι θεσμοί. Και δεν είναι πρόβλημα μόνο της δικής μας Κυβέρνησης
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να συμφωνήσουμε σε πέντε πράγματα; Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, για παράδειγμα, στο θέμα της φοροδιαφυγής, το εγκληματικό και ανήθικο πολιτικά; Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να ισχύουν κανόνες στη δημόσια διοίκηση, να αλλάξουμε το κράτος; Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να βάλουμε χέρι, όχι μόνο στις συντεχνίες των μικροσυμφερόντων, αλλά επιτέλους και στις συντεχνίες των μεγαλοσυμφερόντων. Κανένας δεν μιλάει γι’ αυτές, είτε γιατί δεν τολμούμε να μιλήσουμε, είτε γιατί πολλοί από εμάς και ιδίως Υπουργοί ,κατά καιρούς, ανθίζουν στα θερμοκήπιά τους…….
Δεν μπορούμε; Μπορούμε! Γιατί δεν το κάνουμε; Διότι είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων ως πολιτικό σύστημα, αγαπητοί συνάδελφοι. Αυτό πιστεύω. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια.
Και είδατε τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης χθες και προχθές να δημαγωγεί ασύστολα. Η εικόνα των Αρχηγών –και των δύο- αυτές τις μέρες, χθες και προχθές, ήταν κατώτερη των περιστάσεων……

Λέμε ότι υπάρχει κίνδυνος, εθνικός κίνδυνος, κίνδυνος εθνικής καταστροφής και οι ηγέτες, με τους εγωισμούς τους, με τις φιλοδοξίες δεν φαίνονται να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Αγαπητοί συνάδελφοι, στη δική μου συνείδηση αυτό που ψηφίζουμε σήμερα μ’ αυτό το νομοσχέδιο, τα σκληρά και άδικα μέτρα, είναι ένα όριο, ένα τέλος: το τέλος της αντοχής και το τέλος της ανοχής μου.
Λοιπόν, να πάει ο Πρωθυπουργός, να δώσει τη μάχη του στις Βρυξέλες, να φέρει όσο πιο καλό σχέδιο μπορέσει για τη χώρα, αλλά μετά, να φωνάξει τις πολιτικές δυνάμεις από και να τους πει: Αυτό είναι το σχέδιο. Εδώ είναι η χώρα. Αυτά είναι τα ζητήματα. Πως θα τα βγάλουμε πέρα; Είμαι πεπεισμένος, ότι με το κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία, στη δημόσια διοίκηση, στους θεσμούς, δεν υπάρχει κυβέρνηση που θα τα βγάλει πέρα μόνη της. Άρα, πρέπει να συγκροτήσουμε κοινό μέτωπο, να συγκροτήσουμε κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, για να βγάλει πέρα τη χώρα για όσο διάστημα χρειαστεί.
Αγαπητοί φίλοι, ποιός είναι αυτός που μόνος του, με μια απλή πλειοψηφία, θα φέρει μια νέα δανειακή σύμβαση για το νέο πρόγραμμα, το νέο κούρεμα και τις δεσμεύσεις που θα αναλάβουμε μ’ αυτό; Ποιος έχει το δικαίωμα, τη νομιμοποίηση, τη δύναμη; Ποιο κόμμα μόνο του; Πρέπει, να παρθούν πρωτοβουλίες γρήγορα και αν δεν γίνει τίποτα,  αν το πολιτικό σύστημα φανεί κατώτερο των περιστάσεων, υπάρχει ο ελληνικός λαός. Να προσφύγουμε σ’ αυτόν που είναι ο εντολέας μας και σ’ αυτόν να παραδώσουμε την εντολή που μας έδωσε. Για να πάρει ο ίδιος τις αποφάσεις του…….
Ευχαριστώ πολύ.