Ζουν στον κόσμο της τρόικας!

Tου Νίκου Κοτζιά
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση και η πολιτική της έχει την υποστήριξη της πλειοψηφία του λαού όπως διατείνονται οι τρεις επαγγελματίες υπουργοί; Όπως δηλώνουν όταν γράφουν στο κοινό τους άρθρο το εξωπραγματικό ότι «η πλειοψηφία των πολιτών στήριξε με ένταση τις αλλαγές που έγιναν» (όχι απλά στήριξε, αλλά το έκανε και με ένταση για όποιον δεν γνωρίζει!). Σε τι κόσμο ζουν οι άνθρωποι! Φαίνεται ότι τους διαφεύγει ότι τέλειωσε το παραμύθι που έλεγε στο εξωτερικό ο Πρωθυπουργός και αναμασούσαν διάφοροι ανόητοι δημοσιογράφοι του διεθνούς τύπου, σύμφωνα με το οποίο ο λαός στηρίζει την πολιτική λιτότητας. Και αν κάποιος το πίστευε στη κυβέρνηση, δεν μπορεί, κάτι θα έχει ακούσει από τις καθημερινές διαψεύσεις των δημοσκοπήσεων, των κινητοποιήσεων, των αυτοκτονιών, των λυγμών ενός λαού. Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός για να κρατηθεί στην εξουσία (ναι! Ομιλώ για εκείνον που έλεγε ότι δεν τον νοιάζει το «πολιτικό κόστος») επιλέγει να συνομιλεί συνεχώς με τον πιο σκληρό πυρήνα της διαπλοκής και όχι με την κοινωνία, όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν αποδείξεις για το αντίθετο.Πολλοί υποστηρίζουν, ότι οι τρεις, «η τρόικα εσωτερικού» όπως τους χαρακτηρίζει ο λαός, δεν απευθύνονται στην πραγματικότητα στους πολίτες. Αντίθετα, απευθύνονται στο κοινό που ενδιαφέρεται ακόμα για τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις του ΠΑΣΟΚ! Δηλαδή, των μηχανισμών του κυβερνητικού κόμματος. Εκείνου που κάποιοι φοβούνται μην το χάσουν λες και δεν το έχουν στα χέριά τους, πλέον, οι διάφορες «τρόικες εσωτερικού». Απευθύνονται, επίσης, στις κορυφές του Κόμματος του Μνημονίου, λέγοντάς τους, ότι σε κάθε περίπτωση εκείνοι θα παλέψουν για την πολιτική του και ότι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο «μονόδρομος» δεν ήταν ο λάθος δρόμος. Είναι αυτοί που ανάγουν σε κύρια αιτία των δεινών μας, «τις συντεχνίες και τους άνομους» και όχι τη δική τους πολιτική πρακτική και πολύ λιγότερο το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και την κατάργηση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Υπάρχει και μια τρίτη ερμηνεία, που δεν θα ήθελα να την πιστέψω. Σύμφωνα με αυτήν, η «τρόικα εσωτερικού» δεν απευθύνεται ούτε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, ούτε στο εσωτερικό ακροατήριο της χώρας, αλλά στο εξωτερικό. Στην αυθεντική τρόικα, διαδηλώνοντας την θέλησή τους να υπηρετήσουν πιστά και σκληρά τις απαιτήσεις της.Οι δύο τελευταίες ερμηνείες στηρίζονται στο γεγονός, ότι οι τρεις τους ανάγουν στο άρθρο ως κύριο εχθρό των σχεδίων και επιλογών τους την κοινωνία και τους εργαζομένους. Όπως οι ίδιοι γράφουν, θεωρούν ότι «ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναι και όσοι αντιδρούν χλιαρά και για το ‘θεαθήναι’». Δηλαδή, όσοι δεν επιδεικνύουν την ίδια επιθετικότητα και αυταρχικότητα με εκείνους. Κοιτώντας οι τρεις τους την Ελλάδα από τα έξω, με τα μάτια της αυθεντικής τρόικας, δεν βλέπουν μια κοινωνία που αγωνιά, πονά, αμφιβάλλει και έχει χάσει τις προσδοκίες και την ελπίδα, αλλά συντεχνίες. Στο κείμενό τους προσθέτουν άλλη μια πινελιά σε όσα ήδη γνωρίζουμε: οι κυβερνώντες δεν συμπαθούν, ούτε εκτιμούν τον ελληνικό λαό. Διακρίνονται για αυτό που έχω ονομάσει επαρχιακό κοσμοπολιτισμό. Για μια αντίληψη ότι, ότι έρχεται απέξω είναι καλύτερο του ελληνικού. Ότι οι ξένοι γνωρίζουν καλύτερα. Ότι πρέπει να υποκλινόμαστε σε αυτούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους.Η υπόκλιση στο ξένο συμβαδίζει με μια αντίληψη –την οποία εξηγεί αναλυτικά στο νέο μου βιβλίο για την «Πολιτική στην Εποχή του Μνημονίου» και το οποίο θα βγει αρχές Δεκέμβρη-, βίαιου εκσυγχρονισμού, ουσιαστικά βίαιου αναχρονισμού, δηλαδή της επιβολής από τα πάνω και από τα έξω της χώρας σειράς αλλαγών που μας επιστρέφουν στον μεσαίωνα. Αλλαγών με τις οποίες δεν ξεπερνά η χώρα τις καθυστερήσεις, αλλά καταργούνται κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Με τρόπο προκλητικό χαρακτηρίζουν αυτά τα δικαιώματα ως «Χρεωκοπημένο τρόπο συμβίωσης» και «συντεχνιακά συμφέροντα». Βέβαια, δεν χάνουν τα λόγιά τους για να κάνουν κριτική στα καρτέλ, την μαύρη (παρά-)οικονομία, τους φορο- και εισφοροκλέπτες και τους φοροδιαφεύγοντες. Μιλάνε για ανομία και δεν χάνουν ούτε έναν τόνο προκειμένου να μιλήσουν για τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οικονομικά σκάνδαλα, τους υποτακτικούς των μεγάλων συμφερόντων. Δεν κάνουν κουβέντα, ασφαλώς, ούτε για όλες αυτές τις παρανομίες που νομιμοποιεί η κυβέρνηση. Με πράξεις όπως εκείνη της περαίωσης η κυβέρνηση, η δική τους κυβέρνηση, όχι απλά νομιμοποιεί την ανομία, αλλά δίνει και εγγυήσεις ότι μπορούν οι έχοντες και κατέχοντες να επαναλάβουν ατιμωρητί και τα επόμενα χρόνια όλες τις ανομίες που έκαναν μέχρι σήμερα.Οι τρεις τους ομιλούν για μια αρνητική κατάσταση στην κοινωνία, με παρατεταμένο το δάκτυλο προς την κοινωνία, χωρίς να ομιλούν για τις δικές τους ευθύνες. Για ότι έπραξαν από τα κοινοβουλευτικά έδρανα, τις νομαρχίες και περιφέρειες, τους υπουργικούς θώκους. Αν κάποιος ευθύνεται για το χάλι της χώρας, μαζί με την διαπλοκή, είναι αυτοί ακριβώς η κάστα των επαγγελματιών υπουργών. Που χωρίς όραμα και με άγνοια μεταφέρονται από το ένα υπουργείο στο άλλο. Όταν δε, ομιλούν για συντεχνίες καλά θα κάνουν να μας πούνε για τις σχέσεις τους με τα συγκροτήματα της διαπλοκής και τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουν, ιδιαίτερα όταν παραβιάζονται κανόνες, όπως κάνουν ορισμένες ιδιωτικές φαρμακοβιομηχανίες, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.Οι αγαπημένοι της τρόικας και της διαπλοκής κατηγορούν την κοινωνία για παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων! Υποστηρίζουν ότι η κοινωνία και οι «συντεχνίες» έχουν «εξαιρετικά αντιδημοκρατική αντικοινωνική «κουλτούρα» και συμπεριφορά». Ποιοι; Αυτοί οι υπουργοί και βουλευτές που έχουν καταργήσει και με τη δική τους συνδρομή το νομοθετικό έργο της βουλής και την έχουν μετατρέψει σε απλό εκτελεστή των αποφάσεων της τρόικας! Που συμβάλλουν στην κατάργηση της δημοκρατίας με εκβιασμούς, φωνές και ύβρεις! Ποιοι; Αυτοί που ως υπουργοί προωθούν τις αποφάσεις της τρόικας! Μιλάνε και για ένα παρελθόν στο οποίο δεν υπήρχε «δημοκρατική σύνθεση»! Ποιοι; Αυτοί που επί δεκαετίες συγκυβερνούν! Ποιοι; Αυτοί που τον αυταρχισμό και το έτσι θέλω το θεωρούν πολιτική τους προίκα! Που επέβαλαν την κατάργηση της δημοκρατίας στα πανεπιστήμια, αυτή την αντιμεταρρύθμιση που διαλύει ουσιαστικά τα τμήματα κατά επιστημονικό πεδίο γνώσης, που επέβαλαν τον ουσιαστικό διορισμό του κοσμήτορα των σχολών με εξουσίες καίσαρα, γυρίζοντας μας στα παπικά μοναστήρια-σχολές πριν και από τον Μεσαίωνα. Που θεωρούν τη μείωση των δαπανών στην εκπαίδευση, την έρευνα και την υγεία «ως μεταρρυθμίσεις». Εκτός αν η μη διανομή βιβλίων στα σχολεία και η παραγωγή της ύλης τους με φωτοτυπίες, αν αυτό θεωρείται ένα «μεταρρυθμιστικό άλμα στο μέλλον».Στην επιστολή τους οι τρεις υποστηρίζουν ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη». Δεν εξηγούν, βέβαια, αν θεωρούν και γιατί θεωρούν αυτή την πολιτική μονόπλευρης λιτότητας ως μια μορφή δικαιοσύνης; Αν η άγρια ανακατανομή εισοδήματος και ιδιοκτησίας είναι δίκαιη; Δεν μας λένε τα επιχειρήματά τους στη βάση των οποίων θεωρούν δίκαιη τη συνεχή εσωτερική υποτίμηση μισθών, συντάξεων και μικρομεσαίας ιδιοκτησίας και θα θεωρούσαν άδικη την φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας, την καταδίωξη της παραοικονομίας, το σπάσιμο της διαπλοκής της πολιτικής, που εκείνοι στηρίζουν και εκπροσωπούν, με τα μεγάλα συμφέροντα.Στο τέλος της επιστολής τους, οι τρεις κάνουν λόγο για «το Έθνος και η Πατρίδα» και τις ανάγκες συμφιλίωσης. Εννοούν, βέβαια, την υποταγή της κοινωνίας, όλων των πολιτών, στις πολιτικές εξυπηρέτησης των λίγων καθώς και μείωσης της κυριαρχίας της πατρίδας. Οι τρεις υπουργοί δεν μας λένε αν την απεμπόληση κυρίαρχων δικαιωμάτων την θεωρούν και αυτήν ως μια μεγάλη μεταρρύθμιση «για την οποία νιώθουν περήφανοι». Δεν μας λένε για ποιο λόγο έχουν αποδεχτεί μετά από δύο χρόνια να μην έχει γίνει ούτε μια τρίτης κατηγορίας συζήτηση στο υπουργικό συμβούλιο για την εξωτερική πολιτική.Συνολικά οι τρεις που τόσο «περήφανα» μας προτάσσουν το αυστηρό βλέμμα του γραπτού τους, αποφεύγουν να απαντήσουν σε κάτι πολύ απλό: Είναι η κατάσταση της χώρας καλύτερη ή χειρότερη μετά από δύο χρόνια που κυβέρνησαν; Είναι η κατάσταση της οικονομίας καλύτερη ή χειρότερη; Οι ρυθμοί ανάπτυξης του χρέους και της οικονομίας βρίσκονται στη σωστή σειρά; Οι κοινωνικές πολιτικές πέτυχαν εν δικαιότητα;Οι τρεις λαλίστατοι στην ύβρη των εργαζομένων αποσιωπούν για τα πεπραγμένα τους. Σε αυτό τον τόπο έχουν συνηθίσει κάποιοι να πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, να λένε ότι θέλουν, να αγνοούν όποιον θέλουν. Δεν έφερε ο λαός αυτό τον τόπο σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση, αλλά οι δήθεν αγορές, οι τοκογλύφοι τραπεζίτες και οι πολιτικοί με το ανάστημα των τριών. Κανείς τους δεν γνωρίζει τι εστί αυτοκριτική και το οφείλουν να κάνουν.

πηγη epirusgate