
Ο θεσμός των Κέντρων Εκπαίδευσης Κοινωνικής Υποστήριξης και Κατάρτισης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΚΕΚΥΚΑμεΑ), επισημαίνει στην αναφορά της η κα. Θεοχάρη, που ιδρύθηκαν στο πλαίσιο της ανάπτυξης του Εθνικού Συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας, αποτέλεσαν βασικό άξονα του συστήματος, και κατεξοχήν Μονάδα Πρωτοβάθμιας Κοινωνικής Φροντίδας. Στόχος των ΚΕΚΥΚΑμεΑ ήταν η αντιμετώπιση των προβλημάτων και αναγκών των ατόμων με όλες τις κατηγορίες αναπηρίας, ενώ θα αποτελούσε και σημείο αναφοράς για τα ΑμεΑ της Περιφέρειας, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τους.
Με την ενδεχόμενη κατάργηση των ΚΕΚΥΚΑμεΑ τα άτομα με αναπηρία της περιφέρειας ουσιαστικά εγκαταλείπονται στην τύχη τους, αφού δεν υπάρχει αντίστοιχη μονάδα για να καλύψει το κενό. Τα ΚΕΚΥΚΑμεΑ είναι η μοναδική μονάδα πρωτοβάθμιας κοινωνικής φροντίδας της χώρας, η οποία εξασφάλιζε την ισότιμη αντιμετώπιση των ΑμεΑ. Με την κατάργησή της και την υπαγωγή τους σε όμορες νοσηλευτικές μονάδες, ως Κέντρα Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης, δεν επιτυγχάνεται ο στόχος της παροχής υπηρεσιών αποκατάστασης στα ΑμεΑ, καθώς τα νυν ΚΕΚΥΚΑμεΑ δεν διαθέτουν την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή για να παρέχουν υπηρεσίες αποκατάστασης. Μία λύση στο πρόβλημα της παροχής υπηρεσιών αποκατάστασης στα ΑμεΑ θα ήταν η ανάπτυξη των ήδη υπαρχόντων ΚΑΦΚΑ ως Κέντρων Αποκατάστασης.
Συγκεκριμένα, και όσον αφορά στην Θεσσαλία, θα μπορούσε να μετατραπεί σε ΚΑΦΚΑ η Μονάδα Χρονίων Παθήσεων «Ο Αριστεύς», που βρίσκεται στον Αμπελώνα Λάρισας, και ο οποίος διαθέτει τόσο την υλικοτεχνική υποδομή όσο και την κτηριακή επάρκεια, και είναι δυναμικότητας 100 και πλέον κλινών.
Σίγουρα η κατάργηση του ΚΕΚΥΚΑμεΑ Καρδίτσας, και η μετατροπή της μοναδικής αυτής μονάδας για όλες τις αναπηρίες σε μονάδα αποκατάστασης, δεν είναι λύση. Ρόλος των ΚΕΚΥΚΑμεΑ είναι να καλύπτουν ανάγκες στους τομείς της εκπαίδευσης, της κοινωνικής υποστήριξης και της κατάρτισης των ΑμεΑ, και γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να διατηρηθούν. Θα πρέπει να εξακολουθήσουν να επιτελούν το σύνολο των λειτουργιών τους για να μην υποβαθμιστεί ο ρόλος τους στην κοινωνία. Γι’ αυτό η μεταχείρισή τους από την πολιτεία θα πρέπει να στοχεύσει όχι μόνο στη φυσική και ιατρική αποκατάσταση των ασθενών, αλλά και στην ενίσχυση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ και την ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινωνική ζωή της χώρας.
Για τους λόγους αυτούς, καταλήγει στην αναφορά της η κα. Θεοχάρη, θα πρέπει να εξεταστούν οι τρόποι διατήρησης των υπηρεσιών κοινωνικής αποκατάστασης και ψυχοκοινωνικής στήριξης στις παρεχόμενες υπηρεσίες των ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ, και να μην μετατραπούν σε Μονάδες Αποκατάστασης.