Για μια πλατιά αντι-νεοφιλελεύθερη δημοκρατική συμμαχία

του Δημήτρη Παπαδημούλη

Η χώρα βιώνει ένα οικονομικό και κοινωνικό ναυάγιο. Κι αυτό γιατί και η «συνταγή» του μνημονίου αποδεικνύεται λάθος, με ευθύνη και της Τρόικας και της κυβέρνησης και ο «μάγειρας» που ετοιμάζει αυτή τη συνταγή, δηλαδή η κυβέρνηση επιδεικνύει μια εξαιρετική διαχειριστική ανικανότητα. Το τελευταίο τρίμηνο με τον κ. Βενιζέλο στην ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών μπορεί να έχει βελτιωθεί η επικοινωνιακή πολιτική της κυβερνητικής πολιτικής, εξαιτίας της ρητορικής δεινότητας του Αντιπροέδρου, αλλά σε ότι αφορά στα του εκ του αποτελέσματος κρινόμενα, έχουμε συνέχιση της πολιτικής Παπακωνσταντίνου και μάλιστα όπου υπάρχουν αλλαγές, είναι προς το χειρότερο.

Όλοι οι δημοσιονομικοί στόχοι και οι προβλέψεις έχουν πέσει έξω. Κι αυτό γιατί  έχει εκτροχιαστεί: 1^ον προς τα πάνω η δυναμική του χρέους, 2^ον η δυναμική της ανεργίας που επιστρέφει σε ποσοστά της δεκαετίας του ‘60 και 3^ον ο προϋπολογισμός, αφού έχει δημιουργηθεί μια τεράστια μαύρη τρύπα στο πρώτο επτάμηνο περίπου 4,5 δις ευρώ εξαιτίας μεγάλης υστέρησης εσόδων λόγω καλπασμού της φοροδιαφυγής και ασυλίας των υψηλών εισοδημάτων και μια υπέρβαση των δαπανών παρ’ ότι έχουν περικοπεί βάναυσα μισθοί, συντάξεις και πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Ο λόγος είναι ότι οι σπατάλες του πελατειακού  κομματικού κράτους, παρά την αντίθετη ρητορική, όχι μόνο δεν έχουν μειωθεί αλλά αυξάνονται.

Κυβέρνηση και Τρόικα είναι συνυπεύθυνοι για το σημερινό αδιέξοδο. Οι μεν Τροικάνοι που επέβαλαν δια της αντιγραφής λατινοαμερικάνικου χαρακτήρα συνταγές σε μια οικονομία πολύ διαφορετική, όπως η ελληνική, η δε κυβέρνηση γιατί  λειτουργεί με γνώμονα το πολιτικό και κομματικό κόστος, σκεπτόμενη ότι θα αναζητήσει την ψήφο τους κόσμου στις επόμενες εκλογές, που δεν αργούν.

Βρισκόμαστε σε τέλος εποχής. Η διάδοχη κατάσταση δεν έχει διαμορφωθεί. Η αδιευκρίνιστη ψήφος εκφράζει ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα ανασφάλειας, δυσπιστίας, αβεβαιότητας για το αύριο. Το ζητούμενο είναι πως θα εξασφαλιστεί μια νέα διέξοδος, διότι με την παρούσα κρίση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κόσμος θα κινηθεί προς τα αριστερά.  Μετά το κραχ το ’29, στην Αμερική ήρθε ο Ρουσβελτ και το New Deal, που ήταν η αμερικανική «σοσιαλδημοκρατία» αλλά στη Γερμανία ήρθε ο Χίτλερ, στην Ισπανία ο εμφύλιος και μετά ο Φράνκο και στην Ιταλία ο Μουσολίνι.

Χρειάζεται ολοφάνερα αλλαγή πολιτικής κι αυτή την αλλαγή πολιτικής δεν μπορεί να την δώσει ούτε το μεταλλαγμένο δεξιόστροφο ΠΑΣΟΚ, ούτε η αντιμνημονιακή ρητορική-μαϊμού του κ. Σαμαρά που ολοένα λανσάρεται στην Τρόικα ως ο καλύτερος διαχειριστής της εφαρμοζόμενης πολιτικής με μικροαλλαγές επί της ίδιας όμως βασικά πολιτικής.

Η παταγώδης αποτυχία της οικονομικής πολιτικής και τα εντεινόμενα κοινωνικά αδιέξοδα  μπορεί να επιταχύνουν τις πολιτικές εξελίξεις και  να φουντώνουν τα σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ωστόσο πώς αθροίζοντας δύο αποτυχίες θα δημιουργήσουν μια θριαμβευτική επιτυχία; Αν αυτό θεωρούν ως λύση πρέπει να το πουν και στον ελληνικό λαό ζητώντας την έγκριση του με εκλογές. Η κοροϊδία και η εξαπάτηση έχει και όρια. Οτιδήποτε άλλο είναι αλλοίωση της λαϊκής ετυμηγορίας.

Το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα με δεδομένη την αποτυχία των μονοκομματικών κυβερνήσεων πρέπει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο και να φέρει την απλή αναλογική με πλήρη αντιστοιχία ψήφων και εδρών. Αυτό μπορεί να ισχύσει στις επόμενες εκλογές εάν Παπανδρέου και Σαμαράς συμφωνήσουν, αν και αρκεί και μόνο ο Παπανδρέου με την συμφωνία της ελάσσονος αντιπολίτευσης που είναι υπέρ της απλής αναλογικής.

Αυτό θα υποχρεώσει τους πάντες να αποκτήσουν κουλτούρα συνεργασίας με βάση συγκεκριμένο πρόγραμμα κάτι που γίνεται στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες και θα δώσει τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό να υποδείξει αυτός την κατεύθυνση των συνεργασιών με την ψήφο του.

Για τον ΣΥΝ και την πολιτική συμμαχία μας τον ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς και δεν μπορούμε να νιώθουμε ικανοποίηση με τα ποσοστά των τελευταίων  δημοσκοπήσεων. Πρόκειται για ποσοστό χαμηλότερο απ΄ αυτό που μπορούμε και που θα περίμενε κανείς ειδικά σ’ αυτήν την χρονική συγκυρία. Ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι υπάρχει μια πολυδιάσπαση της Αριστεράς και μια παρατεινόμενη αδυναμία της να ενωθεί γύρω από συγκεκριμένους και εφικτούς στόχους προβάλλοντας απέναντι στην συστηματική αποτυχία του δικομματισμού, μια προοδευτική εναλλακτική λύση, ικανή να διεκδικήσει έναν ισχυρότερο ρόλο στα πράγματα. Αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση. Μια αριστερά που προτείνει, που διεκδικεί, που επιβάλλει και που κερδίζει.

Χρειάζεται μια κοινή πλατφόρμα και μια πλατιά, δημοκρατική, αντι-νεοφιλελεύθερη συμμαχία με όπλα ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις που δίνουν λύσεις στα προβλήματα της κρίσης. Μια τέτοια συμμαχία θα μπορούσε να περιλαμβάνει: Οικολόγους Πράσινους, Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα Δημαρά, τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, το  ΚΚΕ αλλά και μικρότερες δυνάμεις.

Ο κόσμος της αριστεράς μας «τραβάει από το μανίκι» να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ αριστερά και λένε: «τι περιμένετε; Ενωθείτε γύρω από πέντε συγκεκριμένα πράγματα και προσφέρετε λύσεις», για να βρούμε κι εμείς διέξοδο.

Πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλίες που θα υποδείξουν λύσεις διαφορετικά το μέλλον για την χώρα προβλέπεται ζοφερό. Το δε φως στο βάθος του τούνελ που διαρκώς εξαγγέλλεται, όταν δεν είναι το τρένο που έρχεται καταπάνω μας,  διαρκώς απομακρύνεται.

Εφημερίδα Αυριανή
*ο Δ. Παπαδημούλης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

 στη Β’ Περιφέρεια της Αθήνας, μέλος της Επιτροπής Οικονομικών

Υποθέσεων και της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου

και πρώην ευρωβουλευτής (2004-2009)