Σοσιαλιστική Διεθνής: Λίφτινγκ βορείως της Γαύδου

Μπορούμε να μάθουμε πού βρίσκεται η Σοσιαλιστική Διεθνής; Ακόμη σε διακοπές; Δυο μήνες τώρα – και ενώ συμβαίνουν κοσμογονικά γεγονότα στην παγκόσμια οικονομία και στο πολεμικό μέτωπο της Μεσογείου – έχει κυριολεκτικά χαθεί από προσώπου γης.

Να μην έχει βγει ακόμη από το χειρουργείο, όπου εισήχθη επειγόντως στις 2 του περασμένου Ιουλίου για… λίφτινγκ;

Θυμάστε; Το Συμβούλιο της Οργάνωσης είχε συνεδριάσει στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και, με πρόταση του Προέδρου τους Γ. Παπανδρέου, (που είχε αποστείλει σχετική επιστολή ήδη από τις 4 Απριλίου) αποφάσισαν να δημιουργήσουν ομάδα εργασίας για την «μεταρρύθμιση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς».

Υποστηρίζοντας ότι πρόκειται ουσιαστικά για «επανίδρυση», αποφάσισαν η πρώτη συνάντηση του προεδρείου της Ομάδας να γίνει τον Σεπτέμβριο και η πρώτη της συνεδρίαση σε πλήρη σύνθεση, τον Νοέμβριο.

Και… δεν αντέχω στον πειρασμό. Πρόεδρος της ομάδας ορίστηκε ο Πρόεδρος της Βουλής της… Φινλανδίας Έερο Χεϊναλουόμα! Ο οποίος είναι Σοσιαλιστής! Και από τον οποίο ο κ. Παπανδρέου όφειλε ήδη – αντί να τον απασχολεί με το λίφτινγκ της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – να του έχει αναθέσει την προσπάθεια να επηρεάσει και να πείσει τόσο την αρχηγό του υπουργό Οικονομικών, όσο και τα μέλη του φιλανδικού κοινοβουλίου, να ψηφίσουν υπέρ του πακέτου διάσωσης της Ελλάδας.
Συγγνώμη, λέω τίποτε το παράλογο; Είναι δυνατόν να έχεις στο Συμβούλιο του οποίου προεδρεύεις τον πρόεδρο του κοινοβουλίου που περισσότερο διαφωνεί με την σωτηρία της χώρας σου και να μην τον έχεις από κοντά;

Διότι αν τον είχες από κοντά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: Θα το είχες κάνει βούκινο, θα είχες ανακοινώσει αριθμό τηλεφωνικών επικοινωνιών μαζί του, θα τον είχες φέρει – έστω και με αφορμή το «λίφτινγκ» - πέντ’ έξι φορές στην Ελλάδα μέσα στο καλοκαίρι.

Να συσκεφθείτε για το λίφτινγκ και με την ευκαιρία να τον πιέσεις για λύση μέσα στο κόμμα του που αντιδρά σθεναρά.

Ευκαιρίες υπήρχαν πολλές – κυρίως το ζήτημα της Λιβύης. Στις 2 Ιουλίου, στα συμπεράσματα του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – και ενώ μαινόταν ο πόλεμος στη Μεσόγειο - περιελήφθη ψήφισμα για το Μεσανατολικό, που απλώς στάθηκε η αφορμή για έναν (σοσιαλιστικό) καυγά μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Για το ζέον θέμα της Β. Αφρικής έγιναν γενικόλογες αναφορές, μια συνομιλία με Λίβυους αντικαθεστωτικούς και μια συνάντηση με νεαρούς μπλόγκερς από την Αίγυπτο και την Τυνησία. Και έξω από την πόρτα!

Το προεδρείο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είχε ξαναβρεθεί στην Αθήνα τον Μάρτιο. Τότε, στις 20 Μαρτίου, είχε εκδοθεί πάλι μια γενικόλογη ανακοίνωση, δια της οποίας η Διεθνής εξέφραζε «την απερίφραστη αλληλεγγύη μας όχι μόνο προς όσους αγωνίζονται τώρα για τη δημοκρατία στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αλλά και προς όσους υπερασπίζονται κάθε στιγμή τη δημοκρατία σε άλλα μέρη του κόσμου».

Καθώς η Σοσιαλιστική Διεθνής «έχει μια σημαντική ιστορία συνεισφοράς στους δημοκρατικούς αγώνες στη νότια Ευρώπη τη δεκαετία του '70, στη Νότιο Αμερική και την Καραϊβική τη δεκαετία του '80, πάλι στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την Ασία τη δεκαετία του '90, σοσιαλδημοκρατικά, εργατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είχαν ενεργό συμμετοχή στη διαδικασία εκδημοκρατισμού. Είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες, για να στηρίξουμε τους δημοκράτες του σήμερα και να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η στιγμή έχει μια παρόμοια σημασία για τον αραβικό κόσμο».

Βλέπετε πουθενά τη λέξη «Λιβύη»; Όχι, βέβαια. Απλώς έφθασαν στον αραβικό κόσμο μέσω… Καραϊβικής!

Μια μέρα νωρίτερα, στις 19 Μαρτίου, στην κλειστή συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Μουσείο της Ακρόπολης, κατά την εισήγησή του, ο κ. Παπανδρέου είπε: «Το μήνυμα της διεθνούς κοινότητας μέσα από την απόφαση αυτή είναι σαφές: Δεν θα ανεχτούμε σε καμιά περίπτωση τη δολοφονία αθώων πολιτών. Είμαστε ιδιαίτερα ανήσυχοι για τις εξελίξεις αυτές, από τη στιγμή που η κυβέρνηση της Λιβύης χτυπά αθώους πολίτες». Και αμέσως μετά έφυγε  για το Παρίσι όπου έλαβε μέρος στην έκτακτη σύνοδο για τη Λιβύη και επέστρεψε αυθημερόν για να παραθέσει δείπνο στους «συντρόφους» του.

Αυτά, στο... «πουρ παρλέ», διότι το ψήφισμα της επομένης μιλούσε περισσότερο για τον υπόλοιπο κόσμο και για το παρελθόν και σχεδόν καθόλου για τη Λιβύη.

Υπήρξε τότε εκ μέρους του κ. Παπανδρέου και μια κομψή αναφορά στη «δύσκολη δουλειά» της Διεθνούς: «Η Σοσιαλιστική Διεθνής στηρίζεται σε ισχυρές αρχές και σε έναν κώδικα δεοντολογίας. Τους τελευταίους μήνες πήραμε την πρωτοβουλία να διακόψουμε τη σχέση μας με κάποια κόμματα, τα οποία έχουν παραβιάσει τις αρχές μας. Ακούσαμε με προσοχή τη φωνή των πολιτών της Τυνησίας. Των πολιτών της Αιγύπτου... Η δουλειά μας δεν είναι εύκολη».

Τέλος αναφέρθηκε στη διακήρυξη αρχών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που υιοθετήθηκε στη Στοκχόλμη το 1989, λέγοντας ότι «στόχος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι να διευκολύνει την αλληλεγγύη και τη συνεργασία έχοντας παράλληλα πλήρη συνείδηση ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να προωθηθούν οι βασικές αρχές του πλουραλιστικού δημοκρατικού σοσιαλισμού στις διάφορες κοινωνίες».

Φυσικά, δεν είδαμε πουθενά κάποια εξήγηση για το πώς συμβαίνει και όλοι αυτοί οι δικτάτορες ήσαν, μέχρι την «δύσκολη» διαγραφή τους, μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – να τους χαίρονται!

Και κυρίως πώς και δεν έβλεπαν τόσον καιρό ότι παραβιάζονταν οι αρχές της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και χρειάσθηκε να χυθεί αίμα για να το δουν!
Άλλωστε οι εξεγέρσεις είχαν ξεκινήσει όταν, τον Νοέμβριο του 2010, είχαν ξανασυναντηθεί ως Συμβούλιο στο Παρίσι και είχαν εκδώσει άλλα πέντε ψηφίσματα – για την παγκόσμια οικονομία, την κλιματική αλλαγή, το κράτος παγκόσμιας πρόνοιας, την αντιμετώπιση των συγκρούσεων και τη στρατηγική του ΝΑΤΟ και την αντιπυραυλική άμυνα.

Τώρα, ο «αδελφός Καντάφι» βρίσκεται εκτός εξουσίας, ο κ. Παπανδρέου έχει παραιτηθεί από το Ίδρυμά του – όπου μας είπε πως τον έβαλαν… εν αγνοία του – και η τηλεόραση μας στέλνει φρικιαστικές εικόνες από τη Λιβύη, με νεκρούς που δεν ξέρουμε ποιος δολοφόνησε και αν πράγματι αποτελούν την απόδειξη για εγκλήματα πολέμου ή είναι ένα ακόμη καλά σκηνοθετημένο προπαγανδιστικό σκηνικό για να στηριχθούν οι κατηγορίες στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.

Επ’ αυτού δεν έχει θέση η Σοσιαλιστική Διεθνής και ο Πρόεδρός της; Ούτε μια ανακοίνωση; Τους έχει συνεπάρει το λίφτινγκ; Αντιλαμβανόμαστε πως έχει πέσει στη μέση η πολεμική προπαγανδιστική μηχανή, αλλά πάντα υπάρχουν τρόποι να πεις αυτό που θέλεις – αν θέλεις να πεις κάτι.

Στις 23 Αυγούστου, η Αθήνα αναγνώρισε το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο των εξεγερμένων – με καθυστέρηση και αφού ο Νταβούτογλου τους είχε ήδη επισκεφθεί δύο φορές στην Βεγγάζη.

Την επομένη, στις 24 Αυγούστου, κατά την συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο πρωθυπουργός δήλωσε πως «είμαστε έτοιμοι να σταθούμε πλάι στις νέες προσπάθειες που καταβάλλει ο λιβυκός λαός προς όφελος της ειρήνης και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».

Διαμήνυσε ότι η Αθήνα τάσσεται «υπέρ της ειρηνικής δημοκρατικής και ομαλής μετάβασης σε δημοκρατικά καθεστώτα, επισημαίνοντας ότι θα συνεχίσει να στηρίζει τις ειρηνικές εξελίξεις στην περιοχή, με σεβασμό στην κυριαρχία της βούλησης του λιβυκού λαού».

Και υπενθύμισε ότι η Ελλάδα «από την πρώτη στιγμή αγωνίστηκε για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στη Λιβύη και πρωταγωνίστησε στην ανθρωπιστική προσπάθεια, ενισχύοντας τις επιχειρήσεις για την προστασία των αμάχων, αλλά και εγκαθιδρύοντας διπλωματικές επαφές με το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο στη Βεγγάζη» - τις οποίες… είχε εγκαθιδρύσει μόλις την προηγουμένη και πάντως όχι «από την πρώτη στιγμή»!

Όλοι αντιλαμβάνονται τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν και ο κ. Παπανδρέου και οι άλλοι αξιωματούχοι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς με την περίφημη «Αραβική Άνοιξη» και την επέμβαση στη Λιβύη.

Εδώ ο σοσιαλιστής Πρόεδρος της φιλανδικής Βουλής δεν αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί την Ελλάδα και θα υπερασπιστεί τον Καντάφι ή τους εξεγερμένους;
Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι είναι δύσκολο όταν μέσα στον πρώτο χρόνο της πρωθυπουργίας σου έχεις δύο φορές (τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 2010) επισκεφθεί και υποβάλει τα σέβη σου στον Καντάφι, πως μια δυσκολία, όπως και νάχει, την αισθάνεσαι.

Πολύ περισσότερο που, στις 10 Μαρτίου, ο Καντάφι, που εξακολουθούσε να θεωρεί φίλο του τον κ. Παπανδρέου, του τηλεφώνησε και του ζήτησε να διαμηνύσει στη Δύση την προειδοποίησή του πως «οιαδήποτε επιβουλή κατά της ασφάλειας και της σταθερότητας της Λιβύης θα έχει επιπτώσεις στην ασφάλεια της Βορείου Αφρικής, στην περιφέρεια της Μεσογείου και στην Ευρώπη».

Και στις 3 Απριλίου, στην Αθήνα κατέφθασε σαββατιάτικα ο Λίβυος εκτελών χρέη υπουργού των Εξωτερικών Αμπντουλάτι Ομπέιντι – είδαμε και κάτι φωτογραφίες από τις συναντήσεις σε «ουδέτερο τόπο».

 Καλά όλα αυτά, αλλά  θα το ξαναπώ:
Με τη Λιβύη έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Το 2006 ανακαλύψαμε πως στην ιστοσελίδα της λιβυκής εταιρίας πετρελαίου, η θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κρήτης, μαζί με την Γαύδο και την Γαυδοπούλα, εμφανιζόταν ως περιοχή ελεγχόμενη από τη Λιβύη!

Τότε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας πραγματοποίησε επίσκεψη στη Λιβύη και, επιστρέφοντας, ανακοίνωσε ότι συμφώνησε με την λιβυκή πλευρά να συσταθούν επιτροπές που θα ασχοληθούν με τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα σε Ελλάδα και Λιβύη.

‘Εκτοτε, η τύχη του θέματος αγνοείται. Και ουδέποτε ετέθη σε κάποιο από τα ταξίδια του κ. Παπανδρέου. Προφανώς, δεν έχει τεθεί ούτε στους εξεγερμένους. Τους αναγνωρίσαμε και ξεμπερδέψαμε.

Κανένα ψήφισμα, καμιάς Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν περιέλαβε έστω και κάποια νύξη για το θέμα.

Και τώρα, η Σοσιαλιστική Διεθνής έχει εξαφανιστεί εντελώς. Δεν ασχολείται ούτε με την Φινλανδία, ούτε με την Λιβύη.

Θα ξαναφανεί όταν θα έχουν όλα τελειώσει για να ξεκινήσει την… επανίδρυσή της.

Συγγνώμη, αλλά δεν πάει πολύ να τους ταΐζουμε και να τους ποτίζουμε για να κάνουν λίφτινγκ βορείως της Γαύδου; 

πηγη elzoni