ΠΕΡΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ

Η κρίση δανεισμού και το πρόβλημα των ελλειμμάτων της ελληνικής οικονομίας αντιμετωπίζεται, εδώ και ένα χρόνο, μέσα από το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής της κυβέρνησης - τρόικας και το δάνειο των 110 δισ. ευρώ. Τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του εν λόγω προγράμματος δεν δικαιώνουν σε κανένα βαθμό τους συντάκτες και τους κυβερνητικούς υποστηρικτές του.

Το κόστος της κρίσης όμως δεν πέφτει πάντα «επί δικαίων και αδίκων». Για να είμαστε μάλιστα ειλικρινείς πέφτει μόνο «επί των δικαίων». Το χρεώνονται κυρίως τα υγιή στρώματα της οικονομίας. Εκείνοι, που αποδεδειγμένα καταβάλλουν τους φόρους τους και επομένως ρημάζονται από τα απανωτά επαχθή νομοσχέδια, που διογκώνουν την φορολογία. Το χρεώνονται οι  ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας. Οι συνταξιούχοι, που τιμωρούνται με συνεχείς περικοπές ενώ εμπιστεύτηκαν τις εισφορές τους στην πολιτεία. Οι νέοι, που απειλούνται από την ανεργία, καθώς βρίσκουν την πόρτα του δημοσίου κλειστή, ελάχιστες ευκαιρίες στον ιδιωτικό τομέα και πλείστα εμπόδια στην ανάπτυξη της ατομικής επιχειρηματικότητας.

Πρόκειται, δίχως άλλο, για ολοκληρωτικό «ναυάγιο» της οικονομικής πολιτικής, που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και δυστυχώς, η εμφανής εικόνα ερασιτεχνισμού, σύγχυσης και χάους στη λειτουργία της κυβέρνησης, δεν προσφέρει την παραμικρή αχτίδα αισιοδοξίας. Αυτή, επομένως, την πολιτική πρόταση κάνεις δεν είναι διατιθέμενος να την ακολουθήσει. Ούτε η κοινωνία την αποδέχεται, ούτε μπορεί να την στηρίξει ο οποιοσδήποτε υπεύθυνος πολιτικός σχηματισμός.

Χωρίς όμως την επιδοκιμασία της κοινωνίας και την ευρύτερη στήριξη των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, που έχει ανάγκη ο τόπος και που όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να γίνουν, δεν μπορούν να προχωρήσουν.  Σίγουρα όχι από μια κυβέρνηση, που αποδεικνύεται παντελώς αναξιόπιστη σε όσα εξαγγέλλει. Σίγουρα όχι από έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος δεν χαίρει πλέον της απόλυτης εμπιστοσύνης των πολιτών. Γιατί δεμένοι στα λάθη του παρελθόντος δεν μπορούν να αντέξουν το πολιτικό κόστος και οδηγούνται σε συμβιβασμούς, που απλώς μεταμορφώνουν τα κακώς κείμενα. Δεν τα αλλάζουν όμως.

Η χώρα λοιπόν χρειάζεται  Σ Υ Ν Α Ι Ν Ε Σ Η. Όχι όμως όπως την εννοεί η κυβέρνηση. Συνενοχή στο λάθος. Όχι όπως την εννοούν οι συντεχνίες. Μεταρρυθμίσεις για τους άλλους. Όχι όπως την εννοούν οι «άδικοι». Τακτοποίηση εκκρεμοτήτων και παραγραφή. Η χώρα χρειάζεται λοιπόν συναίνεση πάνω σε ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο. Που θα ορίζει τους στόχους και τις επιδιώξεις για τα επόμενα χρόνια, θα αντιμετωπίζει μόνιμα και σταθερά τα διαθρωτικά προβλήματα της πατρίδας και θα μοιράζει επακριβώς τους ρόλους του καθενός. Κυβέρνησης, πολιτικών κόμματων, συνδικαλιστών αλλά και των πολιτών.

Η Νέα Δημοκρατία έχει καταθέσει ήδη ένα πλαίσιο πολιτικών προτάσεων, που μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία μιας ευρύτερης συζήτησης, χωρίς εμμονές και κοντόφθαλμους μικροκομματικούς ελιγμούς. Η πρωτοβουλία όμως ανήκει πάντα στην κυβέρνηση. Και πρέπει να την πάρει γρήγορα, γιατί οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι για το μέλλον της χώρας. Μέσα στο φθινόπωρο, επίκειται η διαπραγμάτευση της νέας δανειακής σύμβασης με τους διεθνείς δανειστές μας και αυτή την φορά πρέπει να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε, όσα ωφελούν την χώρα και όχι μόνο όσα «τυφλά» θα μας προταθούν. Και η διεκδίκηση γίνεται ισχυρότερη, όταν υποστηρίζεται από όλους τους κοινωνικούς εταίρους. Μόνο έτσι θα αρπάξουμε την τελευταία ευκαιρία, που μας παρουσιάζεται για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την σταθεροποίηση της κοινωνικής ειρήνης.  Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δώσουμε μια ρεαλιστική προοπτική στους Έλληνες.