7:34 π.μ.
karditsa-city
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ*
Η πανεργατική απεργία στις 23/2 ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη, όσο αφορά τα ποσοστά συμμετοχής των εργαζομένων σ' αυτή και στις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων. Η συμμετοχή και άλλων κοινωνικών κινημάτων (δεν πληρώνω - δεν πληρώνω, ενάντια στο δημόσιο χρέος, Κερατέα κ.λπ.) όπως και χιλιάδων μη ενταγμένων στα συνδικάτα εργαζομένων αλλά και μικροεπαγγελματιών και εμπόρων ήταν ένα νέο ποιοτικό στοιχείο αυτής της κινητοποίησης. Με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά της έστειλε πολλαπλά μηνύματα προς την κυβέρνηση και την τρόικα, ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν και δεν ανέχονται πια τις αντεργατικές πολιτικές τους, αλλά και προς τις ηγεσίες των συνδικάτων να εγκαταλείψουν τη συμβιβαστική πρακτική τους, να επιδείξουν σταθερότητα και συνέπεια στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων και να κλιμακώσουν νικηφόρα τους αγώνες.
Η χρησιμοποίηση από την κυβέρνηση σκληρής καταστολής για να διαλύσει τη μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη χρεωκοπία των εφαρμοζόμενων πολιτικών της και την αδυναμία της να κρατήσει αποχαυνωμένους τους εργαζόμενους παρά την προκλητική στήριξη της από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας ήταν ανάλογη με αυτή των αντίστοιχων κινητοποιήσεων στις 5 Μάη και στις 15 Δεκέμβρη του 2010. Αυτές οι κινητοποιήσεις αποτελούν την κορύφωση των εργατικών αντιστάσεων κατά του Μνημονίου και των κατεδαφιστικών κυβερνητικών πολιτικών.
Στο σύνολο τους όμως αυτές οι αντιστάσεις, παρά τις ισχυρές εκλάμψεις τους, δεν ήταν ποιοτικά και ποσοτικά ανάλογες της έντασης και του χαρακτήρα της επίθεσης που δέχονται αυτή την περίοδο οι εργαζόμενοι, ούτε μπόρεσαν να ανακόψουν τις αντεργατικές επιδιώξεις της τρόικας, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στην αδυναμία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος για αντικειμενικούς και πολιτικούς λόγους που έχουν αναλυθεί επαρκώς το τελευταίο διάστημα από τις ταξικές – αγωνιστικές δυνάμεις που δρουν μέσα σ’ αυτό.
Η αριστερά στο σύνολό της, παρότι όλες οι δυνάμεις της συμμετέχουν ενεργά στις κοινωνικές αντιστάσεις, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μέχρι τώρα το αντίπαλο δέος στις αντεργατικές πολιτικές ούτε να οικοδομήσει ένα ισχυρό πολιτικό αντίβαρο που να αντισταθμίσει στην αδυναμία των συνδικάτων για αγώνες με κλιμάκωση, προοπτική και νικηφόρα αποτελέσματα. Μια αριστερά κατακερματισμένη, διασπώμενη εν μέσω της οικονομικής κρίσης, αντιπαρατιθέμενη για μικροκομματικούς και μικροηγεμονικούς λόγους, που διαδηλώνει σε ξεχωριστές πλατείες για τα ίδια ακριβώς αιτήματα, που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε για το πού θα πάει, πώς θα πάει και πόσο θα μείνει στην τελική κατάληξη μιας διαδήλωσης, όπως συνέβη στις 23/2 στο Σύνταγμα, και που δεν μπορεί να περιφρουρεί το προαποφασισμένο πολιτικό πλαίσιο και χαρακτήρα των κοινωνικών αγώνων, είναι επόμενο να μην μπορεί να πείσει τους εργαζόμενους να ενωθούν οι ίδιοι για να αγωνιστούν μέχρι τέλους για τα κοινά ταξικά συμφέροντά τους. Η αριστερά επίσης δεν μπορεί να εμπνεύσει τα θύματα της οικονομικής κρίσης και των κυβερνητικών πολιτικών για μαζικές και μαχητικές αντιστάσεις με νικηφόρα προοπτική, εάν δεν μπορεί να προβάλει πειστικά μια εναλλακτική διέξοδο, ένα άλλο δρόμο από αυτόν του Μνημονίου.
Παρά ταύτα η απεργία στις 23/2, όσα προηγήθηκαν, συνέβησαν κατά τη διάρκεια της και μετά από αυτή, εδραίωσαν στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων την πλήρη πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και σήμαναν για τα καλά την αρχή του τέλους της. Επειδή, λοιπόν, οι πολιτικές του Μνημονίου και της κυβέρνησης οδηγούνται σε χρεοκοπία, επειδή η απόγνωση και η οργή των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, νέων και μικρομεσαίων επαγγελματιών και αγροτών ξεχειλίζουν και φαίνεται να ωριμάζουν σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που μπορεί να οδηγήσουν σύντομα σε μεγάλες ανατροπές, οι δυνάμεις της αριστεράς μπορούν και πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους, ώστε να μην τους αφήσουν πίσω οι εξελίξεις. Να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα απ' αυτό που κάνουν, και καλώς το κάνουν, δηλαδή από την στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων.
Το πρώτο βήμα έχει να κάνει με τις προσπάθειες συνεννόησης και κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της αριστεράς για τα στοιχειώδη και αυτονόητα, για την υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και για την ακύρωση των αντικοινωνικών μνημονιακών και κυβερνητικών πολιτικών.
Το δεύτερο βήμα έχει να κάνει με τις προσπάθειες διαμόρφωσης μιας κοινής εναλλακτικής πρότασης, που να δίνει διέξοδο και προοπτική στα λαϊκά στρώματα, να μπορεί να σπάσει τον φόβο, να εμπνεύσει για συλλογική δράση και να πολιτικοποιήσει τη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτησή τους.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να κλιμακώσει τους αγώνες του ενόψει της συνόδου κορυφής της Ε.Ε., όπου προετοιμάζονται να παρθούν αποφάσεις που θα βάλουν για πολλά χρόνια στο γύψο τα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Οι δυνάμεις της αριστεράς έχουμε λίγο ή καθόλου χρόνο να κάνουμε αυτά που απαιτούν οι έκτακτες ανάγκες των καιρών, αλλιώς θα μας ζητηθούν κι εμάς ιστορικές ευθύνες, γιατί δεν κάναμε όσα έπρεπε, ώστε οι δυνάμεις του κεφαλαίου να μην γυρίσουν το ρολόι της Ιστορίας δύο αιώνες πίσω.
* Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, αντιπρόεδρος ΙΝΕ/ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ
πηγη avgi
Η χρησιμοποίηση από την κυβέρνηση σκληρής καταστολής για να διαλύσει τη μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη χρεωκοπία των εφαρμοζόμενων πολιτικών της και την αδυναμία της να κρατήσει αποχαυνωμένους τους εργαζόμενους παρά την προκλητική στήριξη της από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας ήταν ανάλογη με αυτή των αντίστοιχων κινητοποιήσεων στις 5 Μάη και στις 15 Δεκέμβρη του 2010. Αυτές οι κινητοποιήσεις αποτελούν την κορύφωση των εργατικών αντιστάσεων κατά του Μνημονίου και των κατεδαφιστικών κυβερνητικών πολιτικών.
Στο σύνολο τους όμως αυτές οι αντιστάσεις, παρά τις ισχυρές εκλάμψεις τους, δεν ήταν ποιοτικά και ποσοτικά ανάλογες της έντασης και του χαρακτήρα της επίθεσης που δέχονται αυτή την περίοδο οι εργαζόμενοι, ούτε μπόρεσαν να ανακόψουν τις αντεργατικές επιδιώξεις της τρόικας, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στην αδυναμία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος για αντικειμενικούς και πολιτικούς λόγους που έχουν αναλυθεί επαρκώς το τελευταίο διάστημα από τις ταξικές – αγωνιστικές δυνάμεις που δρουν μέσα σ’ αυτό.
Η αριστερά στο σύνολό της, παρότι όλες οι δυνάμεις της συμμετέχουν ενεργά στις κοινωνικές αντιστάσεις, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μέχρι τώρα το αντίπαλο δέος στις αντεργατικές πολιτικές ούτε να οικοδομήσει ένα ισχυρό πολιτικό αντίβαρο που να αντισταθμίσει στην αδυναμία των συνδικάτων για αγώνες με κλιμάκωση, προοπτική και νικηφόρα αποτελέσματα. Μια αριστερά κατακερματισμένη, διασπώμενη εν μέσω της οικονομικής κρίσης, αντιπαρατιθέμενη για μικροκομματικούς και μικροηγεμονικούς λόγους, που διαδηλώνει σε ξεχωριστές πλατείες για τα ίδια ακριβώς αιτήματα, που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε για το πού θα πάει, πώς θα πάει και πόσο θα μείνει στην τελική κατάληξη μιας διαδήλωσης, όπως συνέβη στις 23/2 στο Σύνταγμα, και που δεν μπορεί να περιφρουρεί το προαποφασισμένο πολιτικό πλαίσιο και χαρακτήρα των κοινωνικών αγώνων, είναι επόμενο να μην μπορεί να πείσει τους εργαζόμενους να ενωθούν οι ίδιοι για να αγωνιστούν μέχρι τέλους για τα κοινά ταξικά συμφέροντά τους. Η αριστερά επίσης δεν μπορεί να εμπνεύσει τα θύματα της οικονομικής κρίσης και των κυβερνητικών πολιτικών για μαζικές και μαχητικές αντιστάσεις με νικηφόρα προοπτική, εάν δεν μπορεί να προβάλει πειστικά μια εναλλακτική διέξοδο, ένα άλλο δρόμο από αυτόν του Μνημονίου.
Παρά ταύτα η απεργία στις 23/2, όσα προηγήθηκαν, συνέβησαν κατά τη διάρκεια της και μετά από αυτή, εδραίωσαν στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων την πλήρη πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και σήμαναν για τα καλά την αρχή του τέλους της. Επειδή, λοιπόν, οι πολιτικές του Μνημονίου και της κυβέρνησης οδηγούνται σε χρεοκοπία, επειδή η απόγνωση και η οργή των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, νέων και μικρομεσαίων επαγγελματιών και αγροτών ξεχειλίζουν και φαίνεται να ωριμάζουν σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που μπορεί να οδηγήσουν σύντομα σε μεγάλες ανατροπές, οι δυνάμεις της αριστεράς μπορούν και πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους, ώστε να μην τους αφήσουν πίσω οι εξελίξεις. Να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα απ' αυτό που κάνουν, και καλώς το κάνουν, δηλαδή από την στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων.
Το πρώτο βήμα έχει να κάνει με τις προσπάθειες συνεννόησης και κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της αριστεράς για τα στοιχειώδη και αυτονόητα, για την υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και για την ακύρωση των αντικοινωνικών μνημονιακών και κυβερνητικών πολιτικών.
Το δεύτερο βήμα έχει να κάνει με τις προσπάθειες διαμόρφωσης μιας κοινής εναλλακτικής πρότασης, που να δίνει διέξοδο και προοπτική στα λαϊκά στρώματα, να μπορεί να σπάσει τον φόβο, να εμπνεύσει για συλλογική δράση και να πολιτικοποιήσει τη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτησή τους.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να κλιμακώσει τους αγώνες του ενόψει της συνόδου κορυφής της Ε.Ε., όπου προετοιμάζονται να παρθούν αποφάσεις που θα βάλουν για πολλά χρόνια στο γύψο τα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Οι δυνάμεις της αριστεράς έχουμε λίγο ή καθόλου χρόνο να κάνουμε αυτά που απαιτούν οι έκτακτες ανάγκες των καιρών, αλλιώς θα μας ζητηθούν κι εμάς ιστορικές ευθύνες, γιατί δεν κάναμε όσα έπρεπε, ώστε οι δυνάμεις του κεφαλαίου να μην γυρίσουν το ρολόι της Ιστορίας δύο αιώνες πίσω.
* Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, αντιπρόεδρος ΙΝΕ/ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ
πηγη avgi
