Η «δημοκρατία» του 1%

Οι συνθήκες (κρίση) μας επιτρέπουν  να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιδανικό και δικαιότερο» μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τώρα πια, οι  διθύραμβοι για τα πλεονεκτήματά της είτε ακούγονται  φάλτσα είτε δε μας αφορούν. Πόσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσιοι απέναντι στο νόμο; Ότι υπάρχει διάκριση των εξουσιών; Ότι η κυβέρνηση που προκύπτει από την αβίαστη έκφραση της βούλησης των πολιτών λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του λαού; Μια ματιά στη μητρόπολη (ΗΠΑ) είναι διαφωτιστική.


Εκεί σύμφωνα με στοιχεία της Merrill Lynch υπάρχουν οι εξής διαχωρισμοί μεταξύ των πολιτών:

• Τα άτομα Υψηλής Καθαρής Θέσης, με περιουσία σε ρευστό (ζεστό χρήμα, μετοχές, χρεόγραφα) πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια
• Τα άτομα Εξαιρετικής Καθαρής Θέσης, αντίστοιχη περιουσία πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια
• Και η… πλέμπα

Ενα ακόμη πρόσθετο και εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της  εισοδηματικής (και όχι μόνο) «διαστρωμάτωσης» είναι ότι η πλέμπα ανέρχεται στο 99% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ. Το υπόλοιπο 1%, περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι κατέχουν  σε ζεστό χρήμα, μετοχές, χρεόγραφα πάνω από 12 τρισεκατομμύρια δολάρια!!!
Την ίδια ώρα το έλλειμμα του αμερικανικού προϋπολογισμού για φέτος υπολογίζεται σε 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Προκειμένου να καλυφθεί αυτό το έλλειμμα  η αμερικανική κυβέρνηση του Ομπάμα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενες, συνεχίζουν την πολιτική των περικοπών των δημόσιων δαπανών  μέσα από τις οποίες το δημοκρατικό κράτος των ΗΠΑ θα έπρεπε να εξασφαλίζει τα στοιχειώδη (παιδεία, υγεία κλπ) για το σύνολο των πολιτών. Δεν θα ήταν απλούστερο, δικαιότερο και δημοκρατικότερο, αν αντί για τις περικοπές η αμερικανική κυβέρνηση προχωρούσε στη φορολόγηση του ζεστού  χρήματος που έχει στο σεντούκι του το 1% των πάμπλουτων αμερικανών; Με μια τέτοια φορολογία, εξαφανίζεται ως δια μαγείας το έλλειμμα στον αμερικανικό προϋπολογισμό!!!

Στο σημείο αυτό, εκεί δηλαδή όπου εκφράζονται οι πολιτικές αποφάσεις, είναι ευκολότερο να διακρίνει κανείς, για ποιους δουλεύει η κυβέρνηση. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι προφανές ότι δουλεύει για το 1% των πάμπλουτων αμερικανών. Αντί να ζητήσει τον όβολό τους με μια φορολογία 10% (για παράδειγμα) επί του αποθηκευμένου τους πλούτου, η αμερικανική κυβέρνηση (όπως και οι υπόλοιπες δημοκρατικές κυβερνήσεις στην ΕΕ και της ελληνικής- σοσιαλιστικής συμπεριλαμβανομένης) προτιμά τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό.  Πως καλύπτονται τα ελλείμματα; Εκτός από την άγρια φορολογία στο εισόδημα των εργαζομένων και των περικοπών στον κοινωνικό ιστό του κράτους, τα ελλείμματα καλύπτονται με νέους δανεισμούς.  Από που δανείζεται το κράτος; Μα από αυτούς που δε φορολογεί. Από αυτό το 1%  των πάμπλουτων νεοφεουδαρχών της υφηλίου.

Με πιο απλά λόγια: το πολιτικό προσωπικό, αντί να εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους του, εργάζεται, νομοθετεί και διοικεί για την εξυπηρέτηση του 1% του πληθυσμού με τα ασύλληπτα  πλούτη και ανυπολόγιστη πολιτική επιρροή και δύναμη.
Κατ αναλογία, ότι συμβαίνει στη καπιταλιστική μητρόπολη συμβαίνει και στην περιφέρεια. Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στην… περιφέρεια της περιφέρειας, σε χώρες του μεγέθους, του …ύφους και του …ήθους της ελληνικής ψωρογιώργαινας. Ας ρίξουμε μια ματιά, επικεντρώνοντας σε ένα μόνο από τα θλιβερά χαρακτηριστικά του επονείδιστου πολιτικού προσωπικού που κυβερνά τη χώρα: Το (χοντρό) ψέμα.
Η σοσιαλιστική μας κυβέρνηση στηρίζει (και δικαιολογεί) την άγρια επίθεση κατά του εισοδήματος των εργαζομένων  σε τέσσερα (κυρίως)  χοντρά ψέματα.
Πρώτο  διαδεδομένο ψέμα είναι το υπερτροφικό κράτος. Είναι η απαραίτητη απάτη προκειμένου να δικαιολογηθεί η διάλυσή του.  Σύμφωνα, ωστόσο, με την απογραφή
το σύνολο των υπαλλήλων είναι 768.000, από τους μόνιμους υπαλλήλους έως τα stage από τους ένστολους και τους κληρικούς ως τους αιρετούς. Το ποσοστό επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4%. Με άλλα λόγια, είναι το τέταρτο χαμηλότερο στην Ευρώπη!
Δεύτερο διαδεδομένο ψέμα, είναι «οι υπέρογκες δημόσιες δαπάνες». Όμως από  την Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι κάτω του 12%, δηλαδή είναι  ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη!
Τρίτο ψέμα, είναι ότι οι εργαζόμενοι πληρώνουν ελάχιστη φορολογία. Ομως, τα κρατικά έσοδα κατά 80% διαμορφώνονται από τους άμεσους και έμμεσους φόρους των εργαζομένων.
Τέταρτο μεγάλο ψέμα, είναι η βαριά φορολογία που υποτίθεται επιβάλλει η Ελλάδα στο κεφάλαιο. Η Αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής κεφαλαίου στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25).
Περί αυτού του τελευταίου, αξίζουν να αναφερθούν μερικά παραδείγματα (ενδεικτικά και όχι μοναδικά) του… ανελέητου κυνηγητού του κεφαλαίου από την ελληνική κυβέρνηση.

1. Η κυβέρνηση πάγωσε το 2009 της συντάξεις και «κέρδισε» 100. εκ ευρώ. Την ίδια στιγμή μείωσε  στο 20% το συντελεστή της φορολογίας σε ΑΕ και ΕΠΕ «χαρίζοντας» πάνω από 300 εκ. ευρώ
2. Στα ταμεία μιας μόνο επιχείρησης σούπερ μάρκετ το 2009 μπήκανε περίπου 1,5 δις ευρώ. Ο φόρος που πληρώθηκε ήταν 19,5 εκατ. ευρώ. Ποσό μικρότερο από αυτό που πλήρωσαν την ίδια χρονιά ως φόρο οι εργαζόμενοι στον όμιλο.”
3. Σε μεγάλο εμπορικό όμιλο , το 2009 ο τζίρος ήταν 6,5 δις ευρώ. Για φόρο εισοδήματος καταγράφονται στον ισολογισμό 77 εκατ. ευρώ.
4. Ο μεγαλύτερος εμπορικός στόλος στον κόσμο, ο ελληνικός,  αποδίδει φόρους μόνο 12 εκ ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μετανάστες για τη πράσινη κάρτα αφήνουν 50 εκ. ευρώ στο δημόσιο ταμείο!!!

Κατόπιν τούτων μπορούμε να αναφωνήσουμε: Ζήτω η Δημοκρατία (και το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, βεβαίως- βεβαίως)…


http://skakistis.wordpress.com