Κωδικός «Καλ» ο δικός μας Καλογερόπουλος

Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’70 (και ολόκληρες δεκαετίες στη συνέχεια), όταν ένας νεαρός, κοντά στα 30-35 περίπου, έκανε την «εμφάνισή του» στην πόλη μας και κέρδιζε μία – μία τις καρδιές μας. Μέλος μιας ευρύτερης ομάδας, που μέσα από τη δράση της στην «Χριστιανική Αγωγή» κατά κύριο λόγο, κάτω από την εμβληματική φυσιογνωμία του π. Ευσταθίου, άρχισε, μαζί και με άλλους, να ζωντανεύουν μια πνευματική κίνηση που έμεινε μοναδική. Δεν ήταν απλά η ηγετική προσωπικότητα της παρέας, ήταν η ηγεμονεύουσα.

Κυρίως η δεκαετία του ’80 (λίγο πριν και λίγο μετά), δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι σημάδεψε την πόλη μας πολυτροπικά. Γιατί δεν ήταν μόνο η «Αγωγή», ήταν και ένα πολύ καλό δυναμικό, διάσπαρτων καθηγητών κυρίως αλλά όχι μόνο, εξακτινωμένο στα Γυμνάσια του νομού. Πώς να ξεχάσουμε τον μακαριστό Κύριλλο αλλά και τόσους άλλους, ευτυχώς όχι όλοι τους Θεολόγοι αλλά διαφόρων ειδικοτήτων, που αρκετοί υπάρχουν ακόμη και συγχρωτίζονται μαζί μας στους κοινωνικούς προβληματισμούς της πόλης.

Από οικογένεια ΛΟΚαντζήδων, μεταφορικά και κυριολεκτικά, πνευματικός ΛΟΚαντζής και ο ίδιος, μας  «γύμναζε» διακριτικά και εξατομικευμένα, ανάλογα με τις ανάγκες μας. Το είχε το χάρισμα της προσέγγισης, της οικειότητας, της εμψύχωσης. Δεν είναι τυχαίο πως, όχι μόνο τα καλοκαίρια στην «Κερασιά» μα και τον χειμώνα στην πόλη, τα χείλη όλων ψέλλιζαν έναν κωδικό: «Καλ». Το ίδιο συνεχίστηκε για δεκαετίες, ως συνωμοτικός – συνεννοητικός κώδικας: Πού είναι ο «Καλ»; Τι κάνει ο «Καλ»; Πότε θα βρεθούμε με τον «Καλ»; Είδες καθόλου τον «Καλ»; Ήταν απίστευτο το πώς ένα σωρό ψυχές συνεννοούνταν μ’ αυτόν τον κωδικό. Και από την άλλη, πώς ο ίδιος συγκρατούσε τόσα ονόματα αλλά και ατομικά χαρίσματα του καθενός μας, που ακόμα και εμείς οι ίδιοι μεταξύ μας δεν τα πολυξέραμε.

Ευτύχησε να καμαρώσει, μαζί με τους φυσικούς μας γονείς, μια πληθώρα παιδιών, που και με την δική του συμβολή, παραδόθηκαν έτοιμοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ (πολίτες και οικογενειάρχες) στην τοπική, ελλαδική, ακόμα και εκτός Ελλάδας, κοινωνία. Προσπαθώ να μην υπερβάλλω, παρόλο που δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός και το δηλώνω. Άλλωστε, δεν θέλω να είμαι αντικειμενικός. Για ορισμένους χρειάζεται και η υπερβολή. Μη σας φανεί παράξενο αν πούμε ότι συνέβαλε (ίσως και χωρίς τη συνειδητοποίησή του) σε μια κοινωνική – ταξική κινητικότητα. Πέρασαν από την ευαισθησία του τόσα ετερόκλητα παιδιά, διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης, αντιθετικών μαθητικών επιδόσεων,  ποικίλων πολιτικών αποχρώσεων και στη συνέχεια ακολούθησαν μια μεγάλη ποικιλότητα επαγγελματικών ενασχολήσεων, που όμως κουβαλούσαν μια κοινή συνισταμένη. Την γνωριμία με τον «Καλ».

Όταν στη συνέχεια ο «Καλ» έγινε π. Σεραφείμ, μια απόλυτα φυσική και αναμενόμενη για όλους μας εξέλιξη, τα πράγματα παραμείνανε ακριβώς ίδια. Όλοι εμείς, οι τόσο διαφορετικοί, συνεχίζαμε να αναπαυόμαστε στην αγάπη του. Το μόνο που άλλαξε ήταν όχι η ένταση της αγάπης αλλά η διάρκεια που την απολαμβάναμε, αφού, αυτός και εμείς, μοιράζαμε το χρόνο μας πλέον σε πολυδιάστατες υποχρεώσεις. Έτσι αποτελούσε βάλσαμο η ετήσια καθιερωμένη συνάντησή μας, που μας έδινε την ευκαιρία να βρεθούμε, να επικοινωνήσουμε και να κοινωνήσουμε θύμησες και νοσταλγίες προεφηβικών και μεταεφηβικών χρόνων: «κάλαντα στους δρόμους της Καρδίτσας ξημερώματα Χριστουγέννων, δράσεις και δραματουργίες της κατασκήνωσης, πρωταθλήματα πιγκ-πογκ και ποδοσφαίρου, κατασκηνωτικές εξομολογητικές «ώρες ειλικρίνειας», βιώματα από εκδρομές, συζητήσεις και αναζητήσεις πνευματικές και κοσμικές, αφισοκόλληση στην Καρδίτσα, ακόμα και έντονα πειράγματα πολιτικών διαφωνιών». Ναι, αυτή η αμφίδρομη αγάπη, προς αυτόν και προς εμάς, τα χωρούσε όλα αυτά και τα συμπεριελάμβανε.

Η συνεκτική ουσία όλων μας, ακόμα και των δικών μας αντιθέσεων, ονομαζόταν διαχρονικά «Καλ», πατήρ Σεραφείμ Καλογερόπουλος.

Μικρό αντίδωρο στη μνήμη σου, Πατέρα, Αδελφέ, Φίλε.

Καλή Ανάσταση.

Ταπεινά

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Υ.Γ. Κάποιος ψιθύρισε στην κηδεία του μακαριστού, πως τελικά δεν τιμήθηκε αναλόγως της προσφοράς του. Δεν νομίζω πως του αξίζουν οι μικρότητες. Τιμή, είναι η φήμη που μας ακολουθεί και όχι η στιγμιαία απόδοση περισσότερων ή λιγότερων κοσμικών συμπεριφορών.