3:39 π.μ.
karditsa-city
Βάιος Φασούλας
Τρίκαλα 28-08-2013
“Ο Ελληνικός Πολιτισμός ανέκαθεν και μέσω
της Διασποράς επιτέλεσε το έργο και τους σκοπούς του. Υμνήθηκε, δοξάστηκε,
πρυτάνευε και διδάχτηκε στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Η ιστορία μας
είναι γραμμένη σε χιλιάδες βιβλία και η κάθε σελίδα αποτελεί μια ιστορία.”
Από τις ωραιότερες στιγμές της
ζωής μου
………………………………………………………………………………………………………………………………….……………………………..
Ο
Ηπειρώτης Ποιητής, Μαραθωνοδρόμος (πάνω από 100 φορές) και φίλος μου, Τεντ
Καψάλης – ΗΠΑ, στο όνομα της φιλίας μας, μου αφιέρωσε το μετάλλιό του
(Marathon Finisher), τη μπλούζα του, τον αριθμό του (2927), τις τρεις Ποιητικές
του Συλλογές και την αγάπη του.
Φίλε μου Τεντ, το πακέτο που έλαβα σήμερα έκανε την ημέρα μου
μια από τις καλλίτερες της ζωής μου. Η τιμή στο πρόσωπό μου με την ευγενική σου
αφιέρωση με συγκίνησε μέχρι τα μύχια της ψυχής. Άσε με να σ’ ευχαριστήσω
από καρδιάς˙ πιότερα λόγια δεν έχω…
……………………………………………………………………………
Ted Kapsalis
Αφιερωμένο στο Βάιο Φασουλα
Αγαπητέ μου Βάιος,
Την Παρασκευή το βράδυ ήρθα σπίτι μου γύρο στης 8.30 μ.μ. Δεν κοιμήθηκα μέχρι στης 12 τα μεσάνυχτα, για να ξυπνήσω στης 3 το πρωί και να οδηγήσω 110 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω στο μέρος του Μαραθώνα εκεί πάνω στης βουνοκορφές.όπου έτρεξα και περπάτησα τον πιο βάναυσο Μαραθώνα «σχεδόν εφτά ώρες». Πιο πολύ ήταν η μοναξιά γιατί μόνο 22 μαραθωνοδρόμοι λαμβάνανε μέρος. Ήτανε σαν να ανέβαινες και ξανά-κατέβαινες της κορφές του Σουλι εκεί που μόνο οι κλέφτες είχαν περπατήσει αυτά τα μονοπάτια.
Δεν σου το κρύβω πως πολλές φορές μου πέρασε απ το μυαλό μου και είπα στον εαυτό μου «μέχρι εδώ και μη παρέκει». Αλλά μόλις το έλεγα τόσο πιο πολύ δυνατός γινόμουνα και παραμιλούσα «ποτέ...γιατί αυτός ο Μαραθώνας είναι χαρισμένος στο φύλλο μου το Βάιο που τόσα έχει δώσει χωρίς να ζητήσει τίποτε από στην ελληνική κοινωνία της λογοτεχνίας, η κοινωνία αυτή που έδωσε το φως σ όλο τον πλανήτη αλλά σκέπασε και σκεπάζει ακόμη με το βάθος του σκότους τα ίδια μέλη της κοινωνίας της».
Αυτός ο Μαραθώνας έχει τη πιο μεγαλύτερη σημασία για μένα, γιατί πριν τρεις μήνες μπήκα στα 61 χρόνια μου, και γιατί είναι αφιερωμένος στο Βάιο που τον «κατηγορώ με αγάπη», γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος «το ξαναλέω» που πέρασε απ τη στράτα της ζωής μου και δεν δίστασε να ανοίξει την καρδιά του να μ αγκαλιάσει και να με ενθαρρύνει.
Ήταν το 2003, που μετά από τριάντα χρόνια ξενιτειάς τόλμησα να μπω στο Ίντερνετ και να παρουσιάσω μερικά ποιήματα μου που έγραφα εδώ και εκεί εδώ στη ξενιτειά για να παρηγορώ τον εαυτό μου και να με κρατούν συντροφιά κυρίως όταν ζούσα στη Χαβαι για σχεδόν 15 χρόνια. Καθόμουνα στη παραλία μ ένα μολύβι και χαρτί και προσπαθούσα να ανασκαλίσω της λέξεις από αυτές που μου είχαν μείνει στη φαντασία του μυαλού μου από τα παιδικά μου χρόνια πριν ξενιτευθώ απ την Ελλάδα. Εγώ τα έγραφα, εγώ τα διάβασα, εγώ τα αναγνώριζα εγώ τούς έδινα βραβεία
Θυμάμαι όταν παρουσίασα μερικά από τα ερασιτεχνικά μου ποιήματα στο Ίντερνετ πολλοι με κατηγορούσαν και πολλοι μου είπαν να ντρέπομαι γι αυτά που γράφω......μα Θεός και Παναγία.... δεν ήμουνα ποιητής, και μερικές φορές για να είμαι ειλικρινής ντράπηκα, αλλά δεν έδινα σημασία σε κανέναν.
Αλλά.......αυτός που μου έδωσε το θάρρος να προχωρήσω και να μην δίνω σημασία είναι ο Βάιος. Ούτε καν το καταλαβαίνω γιατί αυτός ο άνθρωπος με τόσα που έχει γράψει, με τόσα που έχει προσφέρει, τόλμησα να μην μου κλείσει την πόρτα της εκφράσεως μου.
Σε αυτό τον άνθρωπο λοιπόν αφιερώνω σαν μια μικρή προκαταβολή τον Μαραθώνα που όσο βάναυσος κι αν ήτανε, στο τέλος ήτανε ο πιο γλυκός από τους 100 + Μαραθωνεσ που έχω τρέξει. Ότι αλλά και να γράψω είναι περιττά.
Σε ευχαριστώ!
(Το μέταλλο, το φανελάκι, και τον αριθμό μου θα σου το στείλω το ερχόμενο Σάββατο που κάθομαι)
Αφιερωμένο στο Βάιο Φασουλα
Αγαπητέ μου Βάιος,
Την Παρασκευή το βράδυ ήρθα σπίτι μου γύρο στης 8.30 μ.μ. Δεν κοιμήθηκα μέχρι στης 12 τα μεσάνυχτα, για να ξυπνήσω στης 3 το πρωί και να οδηγήσω 110 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω στο μέρος του Μαραθώνα εκεί πάνω στης βουνοκορφές.όπου έτρεξα και περπάτησα τον πιο βάναυσο Μαραθώνα «σχεδόν εφτά ώρες». Πιο πολύ ήταν η μοναξιά γιατί μόνο 22 μαραθωνοδρόμοι λαμβάνανε μέρος. Ήτανε σαν να ανέβαινες και ξανά-κατέβαινες της κορφές του Σουλι εκεί που μόνο οι κλέφτες είχαν περπατήσει αυτά τα μονοπάτια.
Δεν σου το κρύβω πως πολλές φορές μου πέρασε απ το μυαλό μου και είπα στον εαυτό μου «μέχρι εδώ και μη παρέκει». Αλλά μόλις το έλεγα τόσο πιο πολύ δυνατός γινόμουνα και παραμιλούσα «ποτέ...γιατί αυτός ο Μαραθώνας είναι χαρισμένος στο φύλλο μου το Βάιο που τόσα έχει δώσει χωρίς να ζητήσει τίποτε από στην ελληνική κοινωνία της λογοτεχνίας, η κοινωνία αυτή που έδωσε το φως σ όλο τον πλανήτη αλλά σκέπασε και σκεπάζει ακόμη με το βάθος του σκότους τα ίδια μέλη της κοινωνίας της».
Αυτός ο Μαραθώνας έχει τη πιο μεγαλύτερη σημασία για μένα, γιατί πριν τρεις μήνες μπήκα στα 61 χρόνια μου, και γιατί είναι αφιερωμένος στο Βάιο που τον «κατηγορώ με αγάπη», γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος «το ξαναλέω» που πέρασε απ τη στράτα της ζωής μου και δεν δίστασε να ανοίξει την καρδιά του να μ αγκαλιάσει και να με ενθαρρύνει.
Ήταν το 2003, που μετά από τριάντα χρόνια ξενιτειάς τόλμησα να μπω στο Ίντερνετ και να παρουσιάσω μερικά ποιήματα μου που έγραφα εδώ και εκεί εδώ στη ξενιτειά για να παρηγορώ τον εαυτό μου και να με κρατούν συντροφιά κυρίως όταν ζούσα στη Χαβαι για σχεδόν 15 χρόνια. Καθόμουνα στη παραλία μ ένα μολύβι και χαρτί και προσπαθούσα να ανασκαλίσω της λέξεις από αυτές που μου είχαν μείνει στη φαντασία του μυαλού μου από τα παιδικά μου χρόνια πριν ξενιτευθώ απ την Ελλάδα. Εγώ τα έγραφα, εγώ τα διάβασα, εγώ τα αναγνώριζα εγώ τούς έδινα βραβεία
Θυμάμαι όταν παρουσίασα μερικά από τα ερασιτεχνικά μου ποιήματα στο Ίντερνετ πολλοι με κατηγορούσαν και πολλοι μου είπαν να ντρέπομαι γι αυτά που γράφω......μα Θεός και Παναγία.... δεν ήμουνα ποιητής, και μερικές φορές για να είμαι ειλικρινής ντράπηκα, αλλά δεν έδινα σημασία σε κανέναν.
Αλλά.......αυτός που μου έδωσε το θάρρος να προχωρήσω και να μην δίνω σημασία είναι ο Βάιος. Ούτε καν το καταλαβαίνω γιατί αυτός ο άνθρωπος με τόσα που έχει γράψει, με τόσα που έχει προσφέρει, τόλμησα να μην μου κλείσει την πόρτα της εκφράσεως μου.
Σε αυτό τον άνθρωπο λοιπόν αφιερώνω σαν μια μικρή προκαταβολή τον Μαραθώνα που όσο βάναυσος κι αν ήτανε, στο τέλος ήτανε ο πιο γλυκός από τους 100 + Μαραθωνεσ που έχω τρέξει. Ότι αλλά και να γράψω είναι περιττά.
Σε ευχαριστώ!
(Το μέταλλο, το φανελάκι, και τον αριθμό μου θα σου το στείλω το ερχόμενο Σάββατο που κάθομαι)
……………………………………………………………………………
Ο Ηπειρώτης
Ποιητής, Μαραθωνοδρόμος (πάνω 100 φορές)
και φίλος μου
Τεντ Καψάλης, ΗΠΑ
