Στην αναφορά τού σήμερα που γίνεται ανάμνηση

Π Α Π Α Δ Ι Α Μ Α Ν Τ Η Σ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ   

Τιμής ένεκεν             

Στην αναφορά τού σήμερα που γίνεται ανάμνηση.

Στο «μοντέρνο» τρόπο ζωής!!

Αρχείο - Αφιέρωμα από το Βάιο Φασούλα

          

Απ’ αφορμή ενός αγνού χαιρετισμού εν έτη 1995 (Δυτική Γερμανία) στο Μεγάλο Δάσκαλο των εποχών της Ελληνικής Ιστορίας, του ανθρώπου του Θεού και των ανθρώπων, του Σοφού των Γραμμάτων και της Τέχνης, στον αείμνηστο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, σ' αυτόν που θεμελίωσε και ξεκίνησε την Δημοτική Γλώσσα, μία στιγμή σιγή. 

            Σήμερα που οι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης είναι ελεύθεροι, τώρα που όλα τα παλιά εμπόδια είναι παρελθόν, τώρα που έχουν απεριόριστη άπλα να δράσουν, τώρα είναι που πέρασαν κι εξακολουθούν να περνούν σε στάδια ανυπαρξίας και σκοταδισμού και αν δεν παρθούν αμέσως μέτρα, η ανθρώπινη κοινωνία θα αντιμετωπίσει μια αδιαπέραστη έρημο.

            Της καταναλωτικής κοινωνίας ο υπ’ αριθμό 1 αντίπαλος, είναι ο τραυματισμένος θανάσιμα πλέον Πολιτισμός. Παγιδευμένος και αντιμέτωπος με τα βρόμικα τερτίπια του αποπροσανατολισμού και της ολίσθησης, η οποία, ολίσθηση, ταλαιπωρεί τη νέα γενιά και τη μαντρώνει στα δικά της κανάλια. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από πραγματικότητα. Φτάνει κανείς να το δει μόνο για λίγο, να του σηκωθεί η τρίχα και να φτάσει να αγγίξει τα σημεία της απόγνωσης και της τρέλας.

Ο ξενόφερτος τρόπος ζωής απ’ τα «παραμυθένια λιβάδια», δείχνει αναμφισβήτητα το πρόσωπό του όσο και τις δομές του δυτικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού, που δεν έχει καμιά σχέση και ανάμιξη με τον δικό μας· τον ελληνικό. Αυτός, ο δυτικός πολιτισμός, εκφράζει στο σύνολό του τους νόμους της «σύγχρονης» ζούγκλας.

Αν έρθουμε στον δικό μας ξεχαρβαλωμένο πολιτισμό, που έχει χάσει τον αντικατοπτρισμό του απέναντι στην Ιστορία και στη σοφία, θα δούμε ότι έχει αποδιοργανωθεί και έχει  πάρει μορφή εκφύλισης και θα πρέπει να διωχτεί με τους τρόπους που του αρμόζει και να αντικατασταθεί ξανά πάνω σε σωστά και γερά ποδάρια. Η κουλτούρα πρέπει να βρει τη χαμένη της αίγλη και στα σχολεία να γίνει πιο καθαρή και πιο αποτελεσματική δουλειά, έτσι ώστε να μπορούν και να κατανοήσουν οι μαθητές και να αφομοιώσουν τον πολιτισμό μας με ό, τι συνεπάγεται. Να νιώσουν το βιβλίο και τους συγγραφείς των μεγεθών Α. Παπαδιαμάντη, σαν μέρος του εαυτού τους. Η γενιά του παρόντος μπορεί να παίξει το ρόλο της κάνοντας τα ανάλογα άλματα που να αρμόζουν στην προκειμένη περίπτωση. Μπορεί! Φτάνει μόνο να βρεθεί τρόπος φώτισης, που αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει γιατί θέλουμε να μην υπάρχει. Οι διαχειριστές εκτοπισμού της ελληνικής γλώσσας βρίσκονται ανάμεσά μας.

Να ξεσκεπαστεί ο σκεπασμένος καθρέφτης απ' τους μανδύες της ύλης και της κατανάλωσης. Να ακτινοβολήσει σε όλες τις διαστάσεις του ο Λόγος και να λάμψει σαν ήλιος, για να μπορέσει να διαλύσει τα φτιαχτά σύθαμπα που έχουν μεταβάλει ουρανούς και ορίζοντες σε αδιαπέραστα σκοτάδια.

Τα ενδιαφέροντα και οι τρόποι «διασκέδασης» των νέων δεν βρίσκονται στα υπέρ-μοντέρνα disko, στα κάθε λογής ξενυχτάδικα που γιόμισαν με βρόμικο χρήμα και με πολλές παράξενες... παραξενιές. Όπου κι αν πάει κανείς κι όπου βρεθεί θα δει γεμάτο τον τόπο «μ’ αγαθά» κάθε λογής...

Στο πάζλ της κοινωνικής αποσύνθεσης θα δει κανείς κλεψιές από ληστές που τους καθοδηγούν. Ναρκομανείς που ανοίγουν χαραματιές στα κορμιά τους. Φυματικοί που βήχουν και βγάζουν χολές. Μικρές και μεγάλες στρατιές νέων παιδιών. Συνθήματα, σημαίες, ναζί, ληστές, εξτρεμιστές, ακραίοι, αναρχικοί, φυλακές και φυλακισμένοι. Παιδιά να γυρνούν αδέσποτα στους δρόμους σαν σκυλιά. Παιδιά που μένουν στα σπίτια τους αποβλακώνονται και «φοιτούν» μέσα απ’ τα έγχρωμα κουτιά και μαθαίνουν να μισούν, να πολεμούν, να σκοτώνουν. 

Άλλοι νέοι που φτάνουν και μετρούν στα δάχτυλα των χεροποδαριών τους και ακούν - ακόμα και στον ύπνο τους - μια ξενόφερτη «μοντέρνα» μουσική. Καμιά φορά χορεύουν κοιμούμενοι μέχρι που φτάνουν και πέφτουνε σαν μύγες μέσα στους στημένους ιστούς δηλητηριασμένων αραχνών χάνοντας παντελώς την αξιοπρέπεια, την προσωπικότητα, αφήνοντας το μέλλον τους μέσα από τα χέρια τους να χαθεί. Βράζει η γη. Λαίλαπες ολόκληρες ανήθικων σκανδάλων επικρατούν σε βορρά, νοτιά, ανατολή και δύση.

Και της ζωής το πέρασμα κανέναν δεν αγγίζει. Και δεν είναι μόνο τα παιδιά. Ανάμεσά τους υπάρχουμε κι εμείς. Οι πιο μεγάλοι. Παθητικοί θεατές που βλέπουμε κάθε μέρα δολοφονίες, σύριγγες, εμπρησμούς και δεν κάνουμε τίποτα. Μάλιστα σε μια εποχή που έχουμε δημοκρατία. Κράτος, λαός, φυλή, ξεχνούν ρίζες κι αρετές και εγκλωβίζονται στα δίχτυα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Έτσι λοιπόν αυτοί οι τρόποι «διασκέδασης», όχι μόνο διασκέδαση δεν προσφέρουν, αλλά αποτελούν την αρχή ενός γρήγορου και οδυνηρού τέλους. Η τηλεόραση, μια καινούργια «Μαγδαληνή», πόρνη όσο ποτέ, παρασύρει τους νέους στις πιο αισχρές παγίδες, τους προετοιμάζει πώς να δεχτούν τη διαφθορά και πώς οι ίδιοι να εξελιχτούν σε διεφθαρμένοι.

Θα πρέπει κάποια στιγμή να δουν τα νέα παιδιά αλλά και εμείς οι μεγαλύτεροι και κάποιες άλλες πηγές που εκβάλουν την ελπίδα και ποτίζουν την υπόσταση της Κοινωνικής Μόρφωσης. Μέσα από ένδοξες σελίδες που έρχονται απ’ τα βάθη των αιώνων και αγγίζουν στις μέρες μας, να δουν Σωτήρες και Εθνάρχες, Πρωτεργάτες και Επαναστάτες και άλλοτε Πραματευτάδες που μετέφεραν σ' όλες τις γωνιές της γης, εκείνο το εμπόρευμα της ίδιας τους ψυχής και που κατάφεραν να ορθοποδήσουν τον Πολιτισμό στη ζωή, παραμερίζοντας ή ξεχνώντας ολότελα και τη δική τους ζωή.

Παντού και πάντα, διατράνωσαν με την παρουσία τους και τη μεγαλοπρέπειά τους. Φάροι που φώτιζαν και φωτίζουν με ενέργεια αναντικατάστατη, αναγόραστη, αέναη και να σκορπούν αδιάκοπα φως. Να σκορπούν αδιάκοπα ελπίδα, λιώνοντας τα ανθρώπινα σκοτάδια, που οι ίδιοι, «σύγχρονοι», άνθρωποι κατασκεύασαν.

Αυτοί είναι οι πνευματικοί άνθρωποι των εποχών, τους οποίους η Νέα Τάξη Πραγμάτων τους εκτόπισε στο περιθώριο και μας πρόσφερε ξεδιάντροπα τον «μοντέρνο» τρόπο ζωής. Έναν εξοντωτικό και καταστροφικό τρόπο ζωής.

Αυτά θα πρέπει να δει κάποτε η πολιτεία και αυτό το κάποτε είναι το τώρα. Αυτή τη στιγμή. Για να ξαναγεννήσει ο τόπος μας, που τον κατάντησαν στέρφο, μεγάλους ανθρώπους, ικανούς και άξιους να συνεχίσουν το λαμπρό έργο που κληρονόμησαν στους επόμενους αιώνες.

Νυρεμβέργη 29 Νοέμβρη 1995

Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Ιούνιος 11  2013  pelasgos@fasoulas.de   www.fasoulas.de