10:26 π.μ.
karditsa-city
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα, «Μαρίνα» Του Βάιου Φασούλα)
«Τριμμένος επί σειρά δεκαετιών
στην Κεντρική Ευρώπη, που όλο εξελίσσονταν σε σιδερόφραχτο κάστρο το οποίο κατέκτησαν
ανήθικοι ιππότες απλώνοντας την αλυσίδα ανισοτήτων, πίστευε πως είχε άποψη για
τα τεκταινόμενα και στο μέτρο του δυνατού τα πάλευε. Για όλα που συνέβαιναν και
όχι μόνο στην Ευρώπη, την οποία τα διάφορα κοράκια και γύπες είχαν ξεσκίσει και
είχαν χωθεί μέσα στις σάρκες της, αλλά και για όλον τον κόσμο που τις τύχες του
ρύθμιζαν μια ομάδα ανθρωπίνων τεράτων.
Η παγκοσμιοποίηση και η
ελεύθερη αγορά, όπως την παρουσίαζαν τα φιλελεύθερα, τα σοσιαλδημοκρατικά και
τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, τον έβρισκαν κάθετα ενάντιο. Ιδιαίτερα το
σοσιαλιστικό κόμμα της Ελλάδας και η σοσιαλδημοκρατία της Γερμανίας. Αυτά τα
κόμματα είχαν εκμεταλλευτεί το σοσιαλισμό και υπηρετούσαν δεξιές,
αντιευρωπαϊκές και ανθελληνικές πολιτικές. Υποταγμένα και δεμένα απ’ τα
χαλινάρια των ονάγρων, είχαν ξεπεράσει στο φορτίο τις ως τώρα ευθύνες των
συντηρητικών κομμάτων. Τα δε μέσα μαζικής επικοινωνίας του έφερναν αντράλα και
ανατριχίλα. Μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα πουλούσαν και τη μάνα τους στο
σατανά. Κι εδώ στη Γερμανία, όσες φορές μετέφραζε ένα σχόλιο με αναφορά στην
Ευρώπη, το παρόν και το μέλλον της, ευγενέστατα απορρίπτονταν. Τουλάχιστον
πάντα τον ενημέρωναν εξηγώντας τον περιορισμένο χώρο τους και την πληθώρα ύλης,
που ο Ντίνος τη θεωρούσε αποπροσανατολιστική και βλακώδη. Αυτά τα μέσα, ο
Ντίνος, τα θεωρούσε εγκληματικά όσο έπαιζαν το παιχνίδι του μεγάλου κεφαλαίου
και παράλληλα φρόντιζαν για την πλύση εγκεφάλου των πολιτών.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις
την ίδια γνώμη είχε και για τα μέσα ενημέρωσης της πατρίδας του· κι αυτά τον
πλήγωναν ακόμη περισσότερο. «Διώκτες της ανθρώπινης νοημοσύνης και ένθερμοι
υποστηριχτές που πιστά ακολουθούν τις συνταγές των μεγάλων κέντρων», έλεγε
πάντα ο Ντίνος. Τη μόνη παρηγοριά που είχε, ήταν το μέσο προώθησης και
ενημέρωσης του διαδικτύου και ο τύπος της πόλης του, που χρόνια τον φιλοξενούσε.
Ο δυτικός
εξανδραποδισμός έχει βάλει τις ρίζες του σε όλους τους κοινωνικούς τομείς,
ιδιαίτερα στους πολιτιστικούς, με σκοπό, αν όχι την εξαφάνισή του, την περιθωριοποίησή
του στο μέγιστο μέχρι τον ερχομό των επόμενων, μια-δυο γενιών, όπου δε θα
μείνει τίποτα. Ένας άνθρωπος, ένας λαός, ακόμα και μια ολόκληρη Ήπειρος όταν
δεν θα έχει τίποτα από το πολιτισμικό του παρελθόν και τις αξίες του, που θα
έχει υποβαθμιστεί σε υπάνθρωπο και μοντέρνο δούλο και θα έχει εξοικειωθεί με τα
σαθρά πλοκάμια της σύγχρονης κοινωνίας, τότε ο απρόσωπος, σκληρός και πικρός
καπιταλισμός θα έχει επιτύχει απόλυτα το έργο του. Μοναδικό του εμπόδιο στα
σχέδιά του ήταν και είναι ο πολιτισμός. Αυτός που απόμεινε. Τον κύριο κορμό του
τον έχουν ξεπαστρέψει. Απολίτιστοι λαοί σημαίνει ο πιο καλλίτερος σύμμαχος· ο
φτηνότερος σύγχρονος δούλος· ο λαός αυτάρκης που δεν ξέρει να διεκδικεί και να
αγωνίζεται παρά να υποχωρεί και να συμβιβάζεται.
Οι
ελπίδες όμως μένουν και οι λαοί της Ευρώπης αργά αρχίζουν να συνειδητοποιούν τη
νέα κατάσταση. Το εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ήταν ένα μεγάλο χαστούκι
για τους πουλημένους σοσιαλιστές. Οι καθημερινοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί,
πολιτιστικοί και θερμοί πόλεμοι, πιστοποιούν το σημερινό γίγνεσθαι του δυτικόκοσμου,
που ξεκάθαρα αμφισβητεί την ύπαρξη της Ενωμένης Ευρώπης. Το καθημερινό
ξεπάστρεμα των λαών της Μέσης Ανατολής, τα απάνθρωπα βασανιστήρια των Ιρακινών
αιχμαλώτων και τρομοκρατών, το ενδιαφέρον της να επενδύσει πάνω στα θαμμένα
πτώματα των Ιρακινών, η φανερή υποστήριξη των Ευρωπαίων προς το κράτος του
Ισραήλ, το Κυπριακό που θέλουν λύση στα μέτρα τους, η κατασκευή ενός
ευρωσυντάγματος που θα επιτρέπει τη λειτουργία των κινήσεών του στα πλαίσια
ενός αμερικάνικου προτεκτοράτου, την προώθηση ανδραπόδων σε θέσεις κλειδιά, τα
εσωτερικά της άλυτα προβλήματα και άλλα πολλά, που θα μπορούσε η Ευρώπη να
αποφύγει, οι Ευρωεκλογές άφησαν τη σφραγίδα της άρνησης και της αμφισβήτησης.
Οι
λαοί της Ευρώπης συνειδητοποιούν την σταδιακή αλλά σταθερή εξαφάνιση του
πολιτισμού τους την οποία εντοπίζουν μέσα στα πλατιά στρώματα της ανεργίας και
των πολέμων. Όποιος χάσει τη θέση εργασίας του πυροβολείται και εκσφενδονίζεται
στο άπειρο· στο γήινο χάος. Σ’ αυτό το χάος βλέπουν ότι τους έχουν αρπάξει και
το αλάτι. Κι ακόμα το βλέπουν στη μετανάστευση ολόκληρων πληθυσμών. Πού θα πάνε
αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι; Άνθρωποι που τους διέλυσαν τις πατρίδες, που τους
βάλανε στην τροχιά της φυγής και που τους φράζουν τους δρόμους με συρματοπλέγματα
και νάρκες, που αφήνουν τα κορμιά τους σε θάλασσες και στεριές. Κι όταν με
χίλια βάσανα και θυσίες φτάνουν σε κάποια χώρα της Ενωμένης Ευρώπης, χώρες της
επαγγελίας, τις λένε, τους επαναπροωθούν στο άγνωστο· στο πουθενά.
Τα
έργα της φαίνονται, συμπυκνώνονται και δημιουργούν την ευρωπαϊκή κατάρα, γνωστή
ως ανεργία, και με όλα τα παράγωγα που προκύπτουν απ’ αυτή. Μια Ευρώπη των
κοινωνικών ανισοτήτων, του κεφαλαίου και των πολέμων, της πορνείας, των
παιδεραστών, των εμπόρων λευκής σαρκός και ναρκωτικών ουσιών. Γιόμισε η Ευρώπη
με πόρνες. Πόρνες από δεκαπέντε και πάνω και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα πιο
μικρές. Κοριτσάκια άβγαλτα, αγνά και απονήρευτα πέφτουν στα χέρια εγκληματιών
και πρόστυχων εμπόρων. Τάχα τους κυνηγάνε να τους πιάσουν, όπως και άλλους
παράνομους, αλλά το παζάρι γιομίζει ασφυκτικά. Πορνεία και λευκός θάνατος ανταγωνίζονται.
Μια Ευρώπη των … πολυπολιτισμικών
κοινωνιών των πολιτών, έτσι λένε. Οι αρχαίοι Έλληνες οραματίστηκαν ένα
πολυπολιτισμικό κόσμο, που όμως πριν ακόμα το όραμα πάρει σάρκα και οστά, την
παράσταση έκλεψαν αρχιτέκτονες κατασκευαστές, μετατρέποντας τις κοινωνίες του
σήμερα σε κοινωνίες των παθών και των βασάνων. Έτσι και η Ευρώπη αποτελεί πλέον
τα πλοκάμια του σύγχρονου πολιτισμού· των Σοδόμων και Γομόρρων.
Εδώ
και σαράντα χρόνια αλλιώς ήταν ο κόσμος και αλλιώς έγινε σήμερα. Βέβαια και
τότε υπήρχε η φτώχεια, η ανέχεια και η δυστυχία, η εσκεμμένη κοινωνική
περιθωριοποίηση και ο αναλφαβητισμός, η ρατσιστική διάκριση, ο στιγματισμός και
το κυνηγητό των πολιτών από αναχρονιστικά συστήματα και άλλα κακά που άφησαν οι
δεκαετίες του περασμένου αιώνα, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά στη χώρα του.
Άλλωστε αυτά ήταν που τον κυνήγησαν και αυτόν και χιλιάδες άλλα νιάτα.
Σήμερα
η φτώχεια επανέρχεται πιο πλατιά, επιθετική και ισοπεδωτική και επί πλέον
καταβροχθίζονται οι αξίες. Οι άνθρωποι, ακόμα και γείτονες, δε γνωρίζονται
μεταξύ τους. Πεθαίνει ένας στο δεύτερο πάτωμα και τον ανακαλύπτουν όταν η αλλοίωση
θα έχει προχωρήσει. Ο ένας κοιτάει να φάει τον άλλον. Τα χαρακτηριστικά της επιβίωσης
ποικίλα και άγρια. Πείνα, αρρώστιες, αέναη δυστυχία και άνθρωποι της μαύρης
Ηπείρου αναζητούν επιβίωση στην Ευρώπη. Πολυπολιτισμικές κοινωνίες, τις λένε,
κι ο Ντίνος, παρόλο που ζει σ’ αυτές, προσπαθεί να βρεθεί μέσα τους και να
ανακαλύψει τις αξίες της.
Ψάχνει,
ψάχνει μαζί με τη γυναίκα του τη Μαρίνα και ανεβαίνουν σε κάτι ψηλές πυραμίδες
κοιτώντας τον κόσμο από πάνω προς τα κάτω. Όλα τα σκέπασε η ύλη· τα πλοκάμια
της έχουν πνίξει κάθε αγαθό. Παντού κυριαρχεί μια πλατιά αιθαλομίχλη. Και οι
άνθρωποι, ανήσυχοι και φοβισμένοι σαν ζώα που τα χτυπά μια καταιγίδα, τρέχουν
να κρυφτούν όπου μπορούν για να γλιτώσουν. Κι όπως στοιβάζονται με κραυγές
αγωνίας ο ένας πάνω στον άλλο, περιμένουν τον ήλιο να βγει πάλι, να φωτίσει και
να διώξει τα στοιχειά. Μα αντί για ήλιο βλέπουν ένα δραγάτη να τους πλησιάζει
και να τους πετά πότε κάνα κόκαλο, πότε κάνα ξεροκόμματο, πότε κάνα ιμάτιο
χωνεμένο μην πεθάνουν απ’ την πείνα και το κρύο.
«Φτώχεια!» ψιθύρισε ο Ντίνος. «Φτώχεια, κοσμάκης
άμοιρος και άφθονοι δραγάτες να μας κρατούν στο εφήμερο και να μας αρμέγουν. Τι
καλά θα ήταν να μην είχαμε νου! Θα ’μασταν τέλεια πρόβατα...»
-Έλα, έλα πάρε το καφεδάκι σου και ετοιμάσου...,
ακούστηκε η Μαρίνα δίπλα του βγάζοντάς τον απ’ τις σκέψεις του και κάθισε δίπλα
του. Σε λίγο θα έρθει η μεγάλη παρέα, να τους προλάβουμε, γρήγορα να φάνε μην
έρθουν κι άλλοι.
-Είδες, είδες πως φαίνεται ο κόσμος μας απ’ τις
πυραμίδες, της λέει βαριεστημένα και έπιασε το καφεδάκι.
-Ποιες πυραμίδες, χριστιανέ μου; Τι σκεφτόσουνα
πάλι;
-Στην υγειά σου, Μαρίνα! Στην υγειά σου, Ευρώπη!
Μας χάρισες και μια νίκη σπουδαία. Νίκες θέλουμε, μεγάλες και τρανταχτές που να
τρομάξουν τα μιάσματα και να γκρεμιστούν στα τάρταρα. Για να μπορούμε να
βλέπουμε τα λιβάδια μας πράσινα, τον ήλιο μας λαμπερό, τα νερά μας καθαρά, τους
ανθρώπους γελαστούς. Να σου λένε καλημέρα και να τη νιώθεις· με άρωμα, με θέρμη
και χρώμα, όπως παλιά. Αδελφωμένοι μεταξύ μας και αγαπημένοι. Χωρίς βάσανα και
πάθια, χωρίς προστάτες ανήθικους και πανούργους. Για να μπορέσουμε να παλέψουμε
το εφήμερο που μας έγινε εφιάλτης και συγκρούεται με το μάταιο. Κι είναι τόσο
ωραίο το εφήμερο! Είναι ωραίο, όσες φυσικές δυσκολίες και να έχει. Αυτό το
εφήμερο, που μας γίνεται πότε σκούρο και πότε μαύρο, πρέπει να το αλλάξουμε.
Μπορούμε· έχουμε υποχρέωση. Και θα το κάνουμε.
Χτυπώντας το ΕΓΩ θα φτάσουμε στο αύριο.
Εκεί θα είμαστε όλοι εμείς. Στην υγειά σου Μαρίνα,
στην υγειά σου!»
Βάιος Φασούλας
Ε.Ο. Καλαμπάκας 134 42100 ΤΡΙΚΑΛΑ
