11:12 π.μ.
karditsa-city
της Βικτώριας Πολύζου, συμβουλευτικής ψυχοθεραπεύτριας, medlabnews.gr
Η 10η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας με απόφαση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, προκειμένου να εστιάσει την παγκόσμια προσοχή σε ένα δυσάρεστο γεγονός: Την απώλεια 1 εκατομμυρίου ανθρώπων κάθε χρόνο από αυτοκτονίες. Κάθε μέρα περίπου 3.000 κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας και αυτοί που τελικά πετυχαίνουν τον σκοπό τους έχουν κάνει προηγουμένως 20 ή και περισσότερες απόπειρες.
Η αυτοκτονία αποτελεί μια προσωπική απόφαση-επιλογή του ατόμου για τη συνέχιση της ύπαρξής του: καλείται να κρίνει εάν οι συνθήκες, εξωτερικές ή εσωτερικές, της ζωής του αξίζουν τη συνέχισή της.
Στην Ελλάδα επίσημα στοιχεία για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολύ καιρό να δούμε. Τα τελευταία στοιχεία, του 2014 έλεγαν ότι είχαμε επίσημα 562 θανάτους από αυτοκτονία έναντι 508 το 2012 και 477 το 2011. Το 2007 είχαμε 328 θανάτους. Αυτό δείχνει ότι από το 2007 που ήταν και το τελευταίο έτος ανάπτυξης στην χώρα και αρχή της ύφεσης το νούμερο τείνει να διπλασιαστεί (αν δεν έχει ήδη γίνει).
Η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος απέτρεψε συνολικά, περισσότερα από 1400 άτομα, ενηλίκους και παιδιά που είχαν εκδηλώσει στο διαδίκτυο την πρόθεσή τους να αυτοκτονήσουν.
Σε ανακοίνωσή της η ΕΛ.ΑΣ. έδωσε στη δημοσιότητα τα αναλυτικά στοιχεία της υπηρεσίες από το 2005 μέχρι και το 2015. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που ξέσπασε δηλαδή η οικονομική κρίση, παρατηρείται ραγδαία αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που σε κάποιο chat (διαδικτυακή συνομιλία) δήλωσαν ότι θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Συνολικά από το 2005 μέχρι το 2015 οι παρολίγον αυτόχειρες ήταν 1.424.
Φέτος οι αποτροπές αυτοκτονίας κατέγραψαν ρεκόρ... Μόνο τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2016, 60 άνθρωποι σώθηκαν την τελευταία στιγμή ύστερα από την άμεση επέμβαση των αστυνομικών.
Το θέμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας είναι: «Συνδέομαι. Επικοινωνώ. Νοιάζομαι». Η επικοινωνία με «επιζώντες» δηλαδή με άτομα που έχασαν προσφιλή ή/ και συγγενικά πρόσωπα λόγω αυτοκτονίας, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αφενός την πολύπλοκη αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν ένα άτομο στην αυτοχειρία, αλλά και την «πορεία» που χρειάστηκε να ακολουθήσουν τα άτομα που έμειναν πίσω προκειμένου να διαχειριστούν την απώλεια. Στο πλαίσιο αυτό η «διασύνδεση» και η επικοινωνία λαμβάνει έναν διττό χαρακτήρα, αφενός υποστήριξης, επαφής με την κοινότητα και τους αρμόδιους οργανισμούς, αφετέρου ευαισθητοποίησης, αποστιγματισμού των ατόμων που «εμπλέκονται» σε μια τέτοια προβληματική και ενημέρωσης γύρω από πυροδοτικούς μηχανισμούς, «ασφαλιστικές δικλείδες» και στρατηγικές παρέμβασης .....................
