«ΟΙ ΑΛΥΓΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΚΕΡΙ» ΣΤΟ 42Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 8 ΜΜ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ 1Ο ΛΥΚΕΙΟ

Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό αφιέρωμα από την κομματική οργάνωση της Θεσσαλίας, με την συμμετοχή των θεατρικών ομάδων Λάρισας και Βόλου της ΚΝΕ, βασισμένο στις αληθινές ιστορίες των κρατουμένων γυναικών όπως καταγράφηκαν σε ημερολόγια που βρέθηκαν πολλά χρόνια μετά. 

Η παράσταση στοχεύει να φωτίσει μια ακόμη λαμπρή σελίδα της ταξικής πάλης στη χώρα μας, με καθοριστικό ρόλο του ΚΚΕ στην οργάνωση αυτής της πάλης. Και λέμε καθοριστικό γιατί το Κόμμα μας πρωτοστάτησε από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, στην προσέλκυση γυναικών στην πάλη, στην ανάδειξη των δυνατοτήτων τους, της ικανότητας προσφοράς και θυσίας σε συνθήκες που κυριαρχούσαν ακόμη σκοταδιστικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις.

Αντιπροσωπευτική σελίδα αποτελεί το νησί Τρίκερι στον νομό Μαγνησίας, τόπος εξορίας  γυναικών στα τέλη της δεκαετίας του 40. Το νησάκι αυτό έχει το δικό του μερτικό στην ιστορία της πάλης των τάξεων στην Ελλάδα, καθώς υπήρξε ένας από τους τόπους εκτοπισμού γυναικών αγωνιστριών, από τις αρχές του 1949 ως το 1953, ενώ από το 1946 μέχρι στις αρχές του 1949 ήταν εκτοπισμένοι άντρες αγωνιστές, που στην συνέχεια μεταφέρθηκαν - οι περισσότεροι απ’ αυτούς - στην Μακρόνησο.

Η παράσταση, αποτελεί μια συνέχεια στην ανάδειξη τέτοιων τόπων μαρτυρίου και ηρωισμού, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ένα ειδικό κεφάλαιο καθώς αφορά γυναίκες. Γι αυτό και το βασικό πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι οι περισσότερες απ’ αυτές επέδειξαν θαυμαστή ανθεκτικότητα ακριβώς επειδή συνέδεσαν την ζωή τους, τα «όχι» και τα «ναι» στα διλήμματα και στις αποφάσεις τους, με την πιο ριζοσπαστική ιδέα στην ιστορία της ανθρωπότητας, την κατάργηση της τελευταίας ιστορικά εκμεταλλευτικής κοινωνίας.

Ιδιαίτερα απευθυνόμαστε στις νέες ηλικίες, γυναίκες και άνδρες,  που τις χωρίζει μεγάλη απόσταση από τις πιο ηρωικές στιγμές και φάσεις της ταξικής πάλης. Θεωρούμε ότι είναι ανάγκη να συζητήσουμε μαζί τους τα παρακάτω:

v  Ότι ακόμη και σε συνθήκες του πιο αρνητικού συσχετισμού δύναμης, συνθήκες ήττας της ένοπλης πάλης (1949), η  επίδραση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας είναι καταλυτική. Αυτή μετατρέπει σε ήρωες απλούς καθημερινούς ανθρώπους και μάλιστα γυναίκες, ενώ διαχρονικά και αντικειμενικά ο δρόμος της πολιτικοποίησης είναι πιο δύσβατος για μια γυναίκα της εργατικής τάξης απ’ ότι για έναν άντρα, εξαιτίας της διπλής φύσης της εκμετάλλευσής της.

v  Για το Τρίκερι αυτό μεταφράζεται πρακτικά στο ότι οι περισσότερες υπήρξαν ανυποχώρητες, ακόμη κι αυτές που μαζί είχαν τα παιδιά τους. Στο Τρίκερι έφτασαν να είναι εξόριστες περίπου 4.000 γυναίκες, οι 2.000 απ’ αυτές ως «προληπτικά κρατούμενες» μαζί με 235 παιδιά.

v  Ότι κάτω από την επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών, με τη δυναμική της ταξικής πάλης, έτσι κατορθώνουν γυναίκες καθημερινές, απλές, να επιβιώσουν οργανώνοντας μια ολόπλευρη ζωή με τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης.  Αυτό ως κατάκτηση με καθημερινό αγώνα,  πότε ενάντια στην έλλειψη νερού, πότε ενάντια στα καιρικά φαινόμενα, πότε ενάντια στο δεσμοφύλακα και βασανιστή, βιαστή τους.  Δηλαδή την ίδια στιγμή που  δέχονταν πολύπλευρα τη βία του αστικού κράτους.

Κι όμως οργανώνουν την σίτισή τους, την αλληλεγγύη τους για τα παιδιά – όποιας κι αν είναι - καθώς τα παιδιά δε θεωρούνται κρατούμενοι και δε δικαιούνται συσσίτιο. Οργανώνουν από  ραφτάδικο, παπουτσάδικο, παπλωματάδικο, μαραγκούδικο τους, μέχρι έντονη μορφωτική – πολιτιστική δραστηριότητα με την βοήθεια των κομμουνιστριών παιδαγωγών Ρ. Ιμβριώτη, Λ. Κόττου και άλλων. Οργανώνουν κύκλο μαθημάτων για τις αναλφάβητες, όπως και άλλο  ανώτερου επιπέδου με βάση το σύστημα της Τύρνας, για όσες θέλανε στην συνέχεια να σπουδάσουν. Ταυτόχρονα οργανώνουν πολιτιστική – μορφωτική δραστηριότητα, υπάρχουν φωτογραφίες από θεατρικές παραστάσεις που ανέβαζαν.

Έτσι προκύπτει η ανθεκτικότητα, το ξεπέρασμα δυσκολιών, η απόρριψη των εκβιασμών με ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο για τις γυναίκες, ακριβώς επειδή αφορούν το παιδί τους, τον άντρα τους, τον πατέρα τους. Όλα αυτά που συνιστούν νίκη απέναντι στο αστικό κράτος – θεματοφύλακα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.  Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες – μαρτυρίες- γυναικών εξορίστων στο Τρίκερι  που διηγούνται τέτοιες νίκες.         

Μέσα από την παράσταση προβάλλουνε αυτά τα διδάγματα που επικεντρώνουν στην αξία της ανθρώπινης υπόστασης όταν παλεύει για τέτοια ιδανικά, στην αξία της οργανωμένης ζωής και πολιτικοποίησης της πάλης, στην αξία της μητρότητας, αποτελώντας άθλο διαπαιδαγώγησης σε εκείνες τις συνθήκες, τελικά, στην ανύψωση του ρόλου της γυναίκας της εργατικής τάξης, των φτωχών στρωμάτων του λαού μας, κατακτώντας την αληθινή χειραφέτηση.